Skocznia na Górze Hutyrów

Punkt konstrukcyjny K~55 m
Państwo	Polska
Miejscowość	Rajcza
Data otwarcia	1952
Igelit	brak
Rekord	59 m
	Kazimierz Maciejowski
Kluby	LZS Rajcza
49°29′35,43″N 19°06′02,38″E/49,493175 19,100661

Skocznia na Górze Hutyrów

Punkt konstrukcyjny K~30 m
Państwo	Polska
Miejscowość	Rajcza
Data otwarcia	1952
Rekord	33 m
	Michał Zając
Kluby	LZS Rajcza
49°29′31,36″N 19°06′09,28″E/49,492044 19,102578

Skocznie narciarskie w Rajczy – nieczynne obecnie skocznie narciarskie, położone w Rajczy, funkcjonujące w latach 50. oraz na początku lat 60. XX w.

Dwie skocznie narciarskie na północno-wschodnim stoku Góry Hutyrów na terenie Rajczy (blisko granicy z Ujsołami) powstały w latach 1950–1951. Wśród inicjatorów budowy znaleźli się leśnik inż. Tadeusz Sporek oraz kierownik miejscowej szkoły Ludwik Kocoń^[1]. Udział w powstaniu obiektów mieli także działacze Urzędu Gminy oraz GS-u^[2].

Oficjalne otwarcie skoczni nastąpiło 1952 podczas zawodów o mistrzostwo Ludowych Zespołów Sportowych^[1]. Tego typu konkurs rozegrano także w kolejnym roku, a w kategorii seniorów zwyciężył Antoni Wieczorek, z odległościami 47,5 i 47 m, wyprzedzając Rudolfa Frosa i Stefana Przybyłę^[3]. Zawody te uwieczniły kamery Polskiej Kroniki Filmowej^[4]. W 1953 odbyły się tam także mistrzostwa województwa krakowskiego^[5]. Zawody na skoczniach w Rajczy rozgrywano także w ramach corocznych Rajdów Chłopskich. Wśród nagród, jakie wręczano zwycięzcom tych konkursów były kupony na ubranie oraz żywy wieprz^[6].

W 1963 obiekty zamknięto^[7]. Z czasem, w latach 70. XX w.^[8] popadły w ruinę, w którym to stanie trwają do dziś (stan na czerwiec 2018). W latach 90. XX w.^[7] oraz na początku XXI w.^[2] pojawiały się pomysły reaktywacji skoczni. Budowę nowej skoczni K 30 w Rajczy zakładał Narodowy Program Rozwoju Skoków Narciarskich PZN-u, opublikowany w 2004. Koszt prac oszacowano na 220 tys. zł, a 30% finansowania miało pochodzić ze środków samorządowych^[9]. Inwestycja ostatecznie nie doszła do skutku.

Według Władysława Bułki rekord większego obiektu wynosił "ok. 52 m"^[10] lub 59 m (ustanowiony przez Kazimierza Maciejowskiego z Czarnych Żywiec). Na mniejszej skoczni najdłuższy skok (33 m) uzyskać miał Michał Zając z LZS Rajcza^[2]. Na podstawie wyników zawodów i informacji o rekordach można wywnioskować, że większy obiekt mógł mieć punkt K usytuowany w okolicach 50-55 metra zeskoku, a mniejszy - ok. 30 m. Większa skocznia została wymieniona w spisie obiektów zatwierdzonych przez Główny Komitet Kultury Fizycznej w 1956 roku jako obiekt o punkcie L (wówczas był to punkt oznaczający początek strefy lądowania) przedziału 40-50 m^[11].