Setebos
Zdjęcie, na którym odkryto Setebosa
(zaznaczony kółkiem)
|
| Planeta
|
Uran
|
| Odkrywca
|
Brett Gladman, Matthew Holman, John Kavelaars, Jean-Marc Petit, Hans Scholl
|
| Data odkrycia
|
18 lipca 1999[1]
|
| Tymczasowe oznaczenie
|
S/1999 U1
|
| Charakterystyka orbity
|
| Półoś wielka
|
17 420 400 km[2]
|
| Mimośród
|
0,5908[2]
|
| Okres obiegu
|
2 225,08 d[2]
|
| Nachylenie do ekliptyki
|
158,235°[2]
|
| Długość węzła wstępującego
|
250,235°[2]
|
| Argument perycentrum
|
359,953°[2]
|
| Anomalia średnia
|
179,449°[2]
|
| Własności fizyczne
|
| Średnica równikowa
|
48 km[3]
|
| Średnia gęstość
|
1,5 g/cm³[3]
|
| Albedo
|
0,04[3]
|
Jasność obserwowana
(z Ziemi)
|
23,3m[3]
|
Setebos (Uran XIX) – niewielki, zewnętrzny, nieregularny księżyc Urana, poruszający się ruchem wstecznym. Został odkryty 18 lipca 1999 roku przez Johna J. Kavelaarsa i jego zespół za pomocą Teleskopu Kanadyjsko-Francusko-Hawajskiego na Mauna Kea[1]. Nazwa pochodzi od imienia boga, którego czcili Kaliban i Sykoraks, postacie z Burzy Williama Szekspira[1].
Księżyc ma orbitę podobną do Prospera i podobną, szarą barwę powierzchni. Znacznie większy księżyc Sykoraks również ma zbliżone parametry orbity, ale odróżnia się od nich czerwoną barwą[1].
Zobacz też
Przypisy
| wewnętrzne (13) |
|
|---|
| główne (5) |
|
|---|
| nieregularne (10) |
|
|---|
- Lista jest posortowana według odległości od Urana. Największe księżyce mają nazwy pogrubione.
