Serce batiara – polski film fabularny z 1939, trzecia część przygód lwowskich batiarów, „Szczepka” i „Tońka”.

Produkcję filmu rozpoczęto u kresu II Rzeczypospolitej na początku lutego 1939 w Warszawie^[2]. Był kręcony w Dolinie Szwajcarskiej w Warszawie^[3]. W sierpniu 1939 film był anonsowany pod tymczasowym tytułem Serca Batiarów^[4] (w 1988 Henryk Vogelfänger wspominał o tym filmie, podając jego tytuł Serce batiarów)^[5]. Film został ukończony przed wybuchem II wojny światowej, lecz gotowy negatyw spłonął podczas bombardowania Warszawy we wrześniu 1939, ocalały jedynie cztery ujęcia i ścieżka dźwiękowa^[6].