Schronisko im. gen. Tadeusza Kasprzyckiego – nieistniejące już polskie schronisko turystyczne wybudowane przez Oddział Stanisławowski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT)[3]. Położone było na Przełęczy Tatarskiej (Jabłonickiej) rozdzielającej Gorgany od Czarnohory, przez którą przebiegała wówczas granica państwowa polsko-czechosłowacka. Sam obiekt zlokalizowano tuż obok drogi z Tatarowa i Jabłonicy do zakarpackich Lazeštiny i Jasiny, kilkadziesiąt metrów od szlabanów granicznych i placówki Straży Granicznej[1][4].
Historia
Schronisko Oddziału Stanisławowskiego PTT na Przełęczy Tatarskiej otwarto na początku grudnia 1932 roku, choć do tego czasu nie wykonano jeszcze wszystkich prac wykończeniowych. Oficjalne otwarcie i poświęcenie w obecności licznie przybyłych gości nastąpiło dopiero czternaście miesięcy później, 2 lutego 1934 r. Wówczas też obiekt otrzymał imię gen. Tadeusza Kasprzyckiego – współzałożyciela i prezesa Towarzystwa Przyjaciół Huculszczyzny. Był to piętrowy budynek z balkonami i werandą. W środku znajdowały się liczne pokoje – tak jednoosobowe, jak i sale zbiorowe. W schronisku przenocować mogło 51 osób: 36 na łóżkach i 15 na siennikach[1][4]. W obiekcie zlokalizowano ponadto dużą salę jadalną z zapleczem kuchennym, oddzielną kuchnię turystyczną do indywidualnego użytku, pokoje dla administracji i garaż. Część obiektu wraz z działką nieodpłatnie udostępniono harcerzom z ZHP. Pierwotny koszt budowy wyniósł 15 tys. zł[4].
W kolejnych latach rozpoczęto pierwsze modernizacje. Jeszcze w 1934 roku oszklono werandę oraz rozpoczęto dokończoną rok później budowę studni. W 1936 roku schronisko uzyskało bezpośrednie połączenie telefoniczne z urzędem pocztowym w Tatarowie. Nie później niż w 1937 roku w obiekcie uruchomiono pośrednictwo pocztowe, zaś liczbę miejsc na łóżkach zwiększono do 50[5].
Pierwszym dzierżawcą schroniska w latach 1932–1934 był Tadeusz Knobloch, którego na stanowisku gospodarza zastąpiła Maria Mieszkowska. W 1936 roku posadę objął Tadeusz Łazarski[6].
Schronisko uległo zniszczeniu w czasie II wojny światowej[5]
Szlaki turystyczne (1935)
Galeria
-
Przełęcz Tatarska z biegnącą przez środek zdjęcia granicą państwową. Schronisko widoczne po lewej stronie (1933)
-
Grupa młodzieży w strojach huculskich przed schroniskiem (1933/1934)
-
Schronisko ok. 1936 roku. Widoczna oszklona weranda
Uwagi
- ↑ Schronisko znajdowało się bezpośrednio na położonej na wysokości 931 m n.p.m. przełęczy. Jednocześnie posługiwano się pieczęciami, na których jako wysokość wskazywano 1004 m n.p.m.[1][2]
Przypisy
- ↑ a b c DariuszD. Dyląg DariuszD., Gorgany: przewodnik, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2008, s. 95, ISBN 978-83-89188-74-8 .
- ↑ Bogdziewicz 2012 ↓, s. 312.
- ↑ WładysławW. Krygowski WładysławW., Dzieje Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1988, s. 34, ISBN 83-7005-200-2 .
- ↑ a b c Bogdziewicz 2012 ↓, s. 244.
- ↑ a b Bogdziewicz 2012 ↓, s. 245.
- ↑ Bogdziewicz 2012 ↓, s. 244–245.
- ↑ Regulamin GOT 1935. cotg.pttk.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-01)]. www.cotg.pttk.pl
Bibliografia
- RyszardR. Bogdziewicz RyszardR., Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).
