Była piątym z siedmiorga dzieci Samuela Chapmana, piwowara, i Sarah Ann Mackenzie. Dzieciństwo spędziła w Mile End[1], a kolejne lata w londyńskiej dzielnicy East End[3].
W grudniu 1891 poślubiła stolarza Charlesa Henry’ego Dearmana. W 1892 urodziła córkę Sarah Elsie. Później miała jeszcze pięcioro dzieci. Rodzina przeniosła się do Bethnal Green, gdzie Sarah mieszkała do końca życia[4]. Charles Henry Dearman zmarł w 1922[5].
Zmarła w szpitalu Bethnal Green. Została pochowana w nieoznaczonym grobie na cmentarzu Manor Park wraz z pięcioma innymi starszymi osobami[6].
Komitet strajku zapałczanego, Sarah Chapman stoi druga od lewej (1888)
Rola w strajku w 1888
Jako dziewiętnastolatka, wraz z matką i starszą siostrą, została zatrudniona jako robotnica zapałczana w firmie Bryant & May. Do czasu strajku w 1888 zajmowała stosunkowo dobrze opłacane stanowisko i była cenioną pracownicą[1].
W czerwcu 1888 na spotkaniu Towarzystwa Fabiańskiego zdecydowano o bojkocie zapałek firmy Bryant & May. Była to reakcja na złe warunki pracy i złe traktowanie pracowników. Poza fabryką odbyło się spotkanie wolnomyślicielki i reformatorki Annie Besant, w rezultacie czego powstał artykuł White Slavery in London opublikowany w „The Link” 23 czerwca. Chociaż dyrekcja firmy Bryant & May próbowała zmusić pracownice do podpisania oświadczeń odrzucających roszczenia, odmówiły. W rezultacie 5 lipca 1888 strajkowało około 1400 dziewcząt i kobiet[1].
Następnego dnia 200 kobiet maszerowało na Bouverie Street, szukając wsparcia Annie Besant. Sarah Chapman była jedną z trzech kobiet, które spotkały się z Besant. Uzyskały wsparcie działaczki i pomoc w stworzeniu komitetu strajkowego[5]. Pierwszymi członkiniami komitetu były: Mary Naulls, Mary Cummings, Sarah Chapman, Alice Francis, Kate Slater, Mary Driscoll, Jane Wakeling i Eliza Martin[1][7]. Organizowały spotkania publiczne, starały się pozyskać wsparcie parlamentarzystów. Prasa przychylnie odnosiła się do strajkujących kobiet[8]. Komitet Strajkowy wsparli też Toynbee Hall i London Trades Council. Po spotkaniu z zarządem Bryant & May przyjęto listę postulatów strajkujących[4].
Następnie kobiety założyły związek zawodowy (Union of Women Match Makers). Jego pierwsze spotkanie odbyło się 27 lipca w Stepney Meeting Hall. Do komitetu wybrano dwanaście kobiet, w tym Sarah Chapman[4]. Był to największy związek kobiet w Wielkiej Brytanii[9]. Sarah Chapman została wybrana przedstawicielką związku na Kongres Związków Zawodowych. Była jedną z uczestniczek Międzynarodowego Kongresu Związków Zawodowych w Londynie w 1888[4].
Dziedzictwo
Od 2019 działa The Matchgirls Memorial, organizacja charytatywna starająca się podnieść świadomość na temat strajku zapałczanych dziewcząt[4][10]. Zebrano datki na stworzenie nagrobka Sarah Chapman[11]. Planowano wzniesienie pomnika strajkujących i organizatorek strajku[8].
W lipcu 2020 w angielskim parlamencie złożono pismo wyrażające zaniepokojenie planowanym zniszczeniem miejsca pochówku Sarah Chapman[2].
W 2022 English Heritage ogłosiło, że strajk zapałczanych dziewcząt zostanie upamiętniony niebieską tablicą w miejscu dawnej fabryki Bryant & May w Bow w Londynie[12]. Tablicę 5 lipca 2022 odsłoniła aktorka Anita Dobson oraz prawnuczka Sarah Chapman, Samantha Johnson, która prowadził kampanię na rzecz upamiętnienia[13][14][15][16].
W popkulturze
Sarah Chapman pojawia się w filmie Enola Holmes 2 (2022) platformy Netflix. Zagrała ją Hannah Dodd. Film przedstawia przyczyny i początek strajku[17].
Przypisy
↑ abcdePowered ByP.B.Reason-Powered ByP.B., The Match Girls’ Strike [online], People’s History Museum [dostęp 2022-11-12](ang.).
