Pochodził z rodziny kupieckiej. Uczył się w rosyjskim progimnazjum, a następnie w szkole górniczej. Później pracował w kopalni w Zagłębiu Donieckim (był sztygarem). W 1894 zamieszkał w Warszawie. Tam zatrudnił się jako korespondent prasowy. Pisał do gazet żydowskich i żydowsko-rosyjskich. W tym czasie wykrystalizowały się u niego lewicowe, socjalistyczne poglądy. W wyniku tego rozpoczął współpracę z nielegalnym periodykiem Arbeter (jid. Robotnik), związanym z Polską Partią Socjalistyczną. Później publikował także w żydowskich dziennikach Der Weg i Der Telegraf.
W 1908 związał się ze środowiskiem fołkistowskim, wchodząc w skład redakcji czasopism Unzer Leben, Der Frajnd oraz Der Moment. Nieco później znalazł się w Radzie Naczelnej fołkistowskiej Żydowskiej Partii Ludowej. Publikował w jej organie prasowym Dos Fołk.
Salomon Biber publikował przede wszystkim artykuły publicystyczne w języku jidysz, ale zajmował się także pisaniem powieści w odcinkach, takich jak:
In szturm fun łebn (W burzy życia),
In szturm (W burzy),
Der Zakładnik (Zakładnik),
Der amerikaner feter (Amerykański wujek),
Rasputin
Der bekers tochter (Córka piekarza),
Di polsker kdojszim (Polscy męczennicy),
Ojf di churwes fun carzim (Na ruinach caratu).
Jego autorstwa były także rozprawy historyczne w odcinkach, publikowane w żydowskich gazetach. Jednym z jego ulubionych tematów były rzezie Żydów z okresu powstania Chmielnickiego. Napisał m.in.:
Gzejres tach we-tat (Rzezie roku 5048/5049),
Sztadłones ba-Jidn (Pośrednictwo u Żydów),
Reb Rafael Hamburger.
Biber był również autorem kilku pozycji książkowych:
Der Bejlis-proces (Proces Beilisa, 1914, stenograficzny zapis procesu Menachema Bejlisa),
Di kijewer geajmnisn (Kijowskie tajemnice, 1914, powieść na temat powyższego procesu),
Ferszwundene tipn fun judiszn Warsze (Przemijające typy żydowskiej Warszawy, 1924, pamiętniki)[2].
