Urodził się w szpitalu Świętego Jerzego w Tooting, w południowym Londynie jako piąte z ośmiorga dzieci (siedmiu synów i córka) w rodzinie pakistańskich imigrantów[2][3]. Jego dziadkowie przenieśli się z Indii do Pakistanu po podziale Indii w 1947, a krótko przed jego urodzinami jego rodzice przenieśli się do Wielkiej Brytanii. Jego zmarły ojciec, Amanullah Khan, pracował przez ponad 25 lat jako kierowca londyńskiego autobusu; jego matka, Sehrun, była szwaczką.
Wielokrotnie wspominał, że „mama i tata byli cały czas w pracy, więc jak tylko mogłem się o to ubiegać i ja zacząłem pracować. Rozwoziłem gazety, a czasami pracowałem na budowie”.”[2] Jego rodzina nadal wysyła pieniądze do krewnych w Pakistanie, „bo jesteśmy błogosławieni, mogąc być w Wielkiej Brytanii”.”[2]
Wraz z rodzeństwem dorastał w trzypokojowym mieszkaniu socjalnym na osiedlu imienia księcia Henry’ego[4] w Earlsfield. Skończył szkołę podstawową Fircroft i liceum Ernest Bevin. Zdał maturę z biologii i matematyki, mając nadzieję na karierę jako stomatolog. Jego nauczyciel polecił jednak mu studia prawnicze, podkreślając, że ma bardzo wysokie zdolności argumentacyjne. Ta sugestia, wraz z serialem LA Law, zainspirowały go do rozpoczęcia studiów prawniczych na Uniwersytecie Północnego Londynu[2]. Skończył studia prawnicze na University of North London, a następnie rozpoczął praktykę jako prawnik specjalizujący się w prawach człowieka.
Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Północnego Londynu, a także pełnił funkcję wiceprzewodniczącego grupy prawnej LAG. Przez trzy lata służył także jako przewodniczący grupy na rzecz praw obywatelskich Liberty.
Zdał egzamin prawniczy w The College of Law w Guildford. Od 1994 do 1997 pracował jako stażysta i aplikant, a od 1997 do 2005 był partnerem w firmie Christian Khan z Louise Christian[2][5].
Podczas swojej prawniczej kariery występował w sprawach przeciwko policji o nadużycie siły lub niewłaściwe wykorzystanie uprawnień policyjnych, a także dotyczących prawa pracy i dyskryminacji. Brał również udział w postępowaniach dot. przestępstw, m.in. będąc prawnikiem zaangażowanym w następujące sprawy:
Supt Dizaei przeciwko Met Police (szkody wyrządzone przez policję, dyskryminacja)[13]
Śledztwo w sprawie śmierci Davida Rocky’ego Bennetta[14]
Farakhan przeciwko sekretarzowi spraw wewnętrznych (prawa człowieka)[15]
W lutym 2000 roku Khan reprezentował grupę kurdyjskich aktorów, którzy zostali aresztowani przez funkcjonariuszy stołecznej policji podczas próby sztuki Harolda PinteraMountain Language, wygrywając dla nich £150,000 zadośćuczynienia za bezprawny areszt i spowodowane straty[16].
Od 1994 do 2006 reprezentował dzielnicę Tooting jako radny londyńskiej dzielnicy Wandsworth. Po rezygnacji z lokalnej polityki, otrzymał tytuł Honorowego Radnego w ramach uhonorowania swoich zasług dla lokalnej społeczności.
Członek parlamentu
W 2003 roku Partia Pracy w dzielnicy Tooting zdecydowała się otworzyć swój proces wyboru kandydata w wyborach parlamentarnych dla wszystkich zainteresowanych kandydatów. Urzędujący od 1974 roku Tom Cox zrezygnował z ubiegania się o reelekcję i ogłosił przejście na emeryturę. W procesie wyboru, Khan pokonał pięciu konkurentów i został oficjalnie nominowany jako kandydat tej partii w wyborach parlamentarnych w 2005 roku, w których uzyskał mandat posła.
W 2005 został nagrodzony tytułem „debiutanta roku” przez konserwatywny tygodnik Spectator „za praktyczność i jasność, z jaką mówił o bardzo skomplikowanych sprawach islamskiego terroru”[18]. W sierpniu 2006 roku był w grupie posłów, którzy podpisali list otwarty do premiera Tony’ego Blaira, krytykując politykę zagraniczną Wielkiej Brytanii[19].
W wyborach w 2010 roku został ponownie wybrany jako deputowany z Tooting, pomimo utraty blisko 4% poparcia dla jego partii i zmniejszonej przewagi nad jego lokalnym kontrkandydatem. W kampanii na nowego lidera Partii Pracy Khan poparł Eda Milibanda, stając się szefem jego kampanii i doprowadzając do jego zwycięstwa[20]. W efekcie został uznany za wschodzącą gwiazdę Partii Pracy, a konserwatywny dziennik Daily Telegraph sklasyfikował go na 16. miejscu listy najbardziej wpływowych polityków lewicy.
W kwietniu 2010 okazało się, że Khan błędnie zgłosił wydatki dotyczące kosztów komunikacji z lokalnymi wyborcami. Polityk przyznał się do błędu, tłumacząc go „brakiem doświadczenia” i „ludzkim błędem” i przeprosił za naruszenie regulacji dot. zasad rozliczania wydatków brytyjskich posłów[21][22].
W wyborach parlamentarnych w 2015 roku został wybrany na trzecią kadencję jako poseł reprezentujący Tooting, pokonując swojego konserwatywnego przeciwnika 2842 głosami[1]. Był jednym z 36 posłów Partii Pracy, którzy poparli wniosek Jeremy’ego Corbyna o przyjęcie jego kandydatury w wyborach nowego lidera ugrupowania, ale wielokrotnie podkreślał, że zrobił to „tylko i wyłącznie, aby dopuścić do poszerzenia debaty o przyszłości partii” i przyznał, że na niego nie głosował.
Pozycja w rządzie
Khan w 2011 roku
Po przetasowaniach w rządzie premiera Gordona Browna w październiku 2008 roku, został ministrem ds. społeczności i mniejszości etnicznych, stając się drugim w historii muzułmaninem, który objął stanowisko w brytyjskim rządzie. Jego nominacja – jak każda inna na rządowe stanowisko – została poprzedzona kompleksowym procesem prowadzonym przez brytyjskie służby specjalne w celu przyznania certyfikatu bezpieczeństwa i dostępu do informacji tajnych.
W 2009 po powołaniu na stanowisko ministra transportu został pierwszym muzułmaninem w historii, który uczestniczył w posiedzeniach rządu. Jego informacja na Twitterze o nominacji na to stanowisko uznawana jest za pierwszą oficjalną nominację, o której poinformowano za pomocą tego medium społecznościowego.
W marcu 2010 publicznie oświadczył, iż drugi rok z rzędu nie planuje przyjęcia podwyżki za pracę jako minister i deputowany, twierdząc, że „w czasie, gdy wielu ludzi w Tooting i w całym kraju zmuszonych jest, aby zgodzić się na zamrożenie swoich płac, wydaje mi się to niewłaściwe.”[23] Przez pierwsze piętnaście miesięcy pracy w rządzie nie brał żadnego wynagrodzenia jako minister, tłumacząc, że zarobił wystarczająco dużo jako adwokat.
Po skutecznym poprowadzeniu kampanii Eda Milibanda na szefa Partii, Khan otrzymał nominację na stanowisko ministra sprawiedliwości w gabinecie cieni. W 2013 dołączył do niego funkcję ministra odpowiedzialnego za sprawy Londynu.
Jest regularnie wymieniany w gronie 100 najlepszych londyńskich polityków w rankingu dziennika London Evening Standard w ramach corocznej ankiety 1000 najbardziej wpływowych londyńczyków[24]. Jest również ambasadorem Mosaic Network[25], inicjatywy prowadzonej przez Króla Karola.
Kandydatura na stanowisko burmistrza Londynu
W 2013 wielokrotnie wspominał podczas ważnych spotkań publicznych i w prasie możliwość ubiegania się o stanowisko burmistrza Londynu w wyborach w 2016.
W maju 2015 potwierdził wolę starania się o nominację na kandydata Partii Pracy. We wrześniu 2015 wygrał wewnętrzne wybory, pokonując byłą minister Tessę Jowell[26].
W listopadzie 2015 złożył obietnicę zamrożenia cen biletów na komunikację miejską na okres czterech lat w przypadku wyboru na burmistrza[27].
Burmistrz Londynu
6 maja 2016 wygrał wybory na burmistrza Londynu, pokonując Zaca Goldsmitha z Partii Konserwatywnej[28] w drugiej turze głosowania stosunkiem 56,8 proc. do 43,2 proc. Urząd objął 7 maja.
Z ponad 1,31 mln głosów, został politykiem z najwyższym osobistym mandatem demokratycznym w historii Wielkiej Brytanii, pokonując rekord wcześniejszego burmistrza brytyjskiej stolicy Borisa Johnsona, który w 2008 dostał 1,17 mln głosów.
W 2016 roku Khan rozszerzył zakres karty Oyster również na autobusy[29]. Doprowadził on do zmniejszenia użycia gotówki w komunikacji miejskiej wprowadzając ułatwienia w formie zwiększonej dostępności terminali do kart debetowych i kredytowych[29]. Sadiq Khan ogłosił plan uczynienia Londynu najbardziej ekologicznym miastem na świecie, inwestując w ścieżki dla pieszych oraz infrastrukturę rowerową[30] W 2019 roku powstało ULEZ (Ultra Low Emission Zone), które jest programem opodatkowania pojazdów o wysokim stopniu zanieczyszczenia[31]. W lipcu 2019 roku Sadiq ogłosił Londyn pierwszym na świecie "Parkiem Miastem", powołując się na niespotykanie wysoką ilość terenów zielonych w mieście[32].
Poglądy polityczne
W artykule dla Spectatora, publicysta Nick Cohen opisał Khana jako centrolewicowego socjaldemokratę[33], podczas gdy dziennikarz Amol Radjan nazwał go „czołowym politykiem socjaldemokratycznego skrzydła” Partii Pracy[34].
W 2013 twierdził, że po poparciu ustawy legalizującej śluby homoseksualne otrzymał groźby śmierci. Brytyjskie media donosiły, że imam z meczetu w Bradford wydał na niego fatwę, w której wykluczył go z grona muzułmanów. Po informacjach o zagrożeniu, policja zasugerowała mu podjęcie szczególnych środków ostrożności w celu zachowania bezpieczeństwa.
Nagrody i wyróżnienia
W styczniu 2013 i 2015 był nominowany do nagrody „Polityka Roku” w plebiscycie brytyjskich muzułmanów. Wygrał tę nagrodę w lutym 2016[35].
Życie prywatne
Jest praktykującym muzułmaninem[36]. Żoną Khana jest od 1994 Saadiya Ahmed, prawnik. Para ma dwie córki: Anisah (ur. 1999) i Ammarah (ur. 2001)[2]. Polityk jest kibicem drużyny piłkarskiej Liverpool FC i Surrey Country Cricket Club w krykieta.
Był również przewodniczącym Fabian Society[37], później pozostając członkiem komitetu wykonawczego. W 2009 zdobył nagrodę im. Jenny Jeger za najlepszą publikację informacyjną „Uczciwe traktowanie, a nie sprzyjanie: jak nawiązać relację z brytyjskimi muzułmanami”. Był również jednym z redaktorów zbioru esejów „Nasz Londyn: stolica po 2015 roku”.
