Okręt miał wyporność 508 ton w położeniu nawodnym i 639 ton pod wodą, a jego główną bronią było 10 torped o kalibrze 500 mm wystrzeliwanych z pięciu wyrzutni. Napędzana silnikami wysokoprężnymi i elektrycznymi jednostka rozwijała prędkość 13,3 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu, osiągając zasięg nawodny wynoszący 8420 Mm przy prędkości 6 węzłów (i 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą).
Wydane w kwietniu 1915 roku przez Inspektorat U-Bootów memorandum wzywało kierownictwo Cesarskiej Marynarki Wojennej do zaprojektowania i budowy uproszczonego typu okrętu podwodnego, który miał zostać wykorzystany w działaniach blokadowychWielkiej Brytanii[1]. Budowa dużych, oceanicznych okrętów podwodnych trwała zbyt wiele czasu, podobnie jak produkcja używanych do ich napędu silników wysokoprężnych o dużej mocy. Konsekwencją był duży niedobór jednostek tej klasy w niemieckiej flocie[1][2]. Wznowienie na początku 1916 roku nieograniczonej wojny podwodnej sprawiło, że konieczne stało się opracowanie średniej wielkości okrętu podwodnego uzbrojonego w torpedy, który można było szybko zbudować[3]. Przybrzeżne okręty typu UB II były zbyt słabo uzbrojone i miały niewystarczający zasięg, przez co ich użycie ograniczone było przeważnie do wód Morza Północnego i kanału La Manche, natomiast nowo projektowane torpedowe okręty podwodne musiały być zdolne do operowania wokół Wysp Brytyjskich i na Morzu Śródziemnym[4][5]. Zrezygnowano z wcześniejszego schematu prostych jednostek jednokadłubowych z zewnętrznymi zbiornikami balastowymi na rzecz konstrukcji dwukadłubowej[6][7].
Projekt nowego okrętu podwodnego średniej wielkości oparto na konstrukcji udanych podwodnych stawiaczy min typu UC II[2][4]. Dziobowej części okrętu nadano nowy profil, a szyby minowe zastąpiono przedziałem torpedowym z czterema wewnętrznymi wyrzutniami torped; powiększono również wyposażony w dwa peryskopykiosk[4]. Znacznie zwiększono moc silników spalinowych i elektrycznych, jak i pojemność zbiorników paliwa, jednak odbyło się to kosztem zmniejszenia o 40% wielkości baterii akumulatorów i o blisko 30% ich pojemności w stosunku do SM U-16(inne języki), przez co spadła prędkość podwodna i zasięg[4]. Okręty charakteryzowały się doskonałą manewrowością i krótkim czasem zanurzania, wynoszącym 30 sekund[8][9]. Budowa okrętów o nadanym przez Inspektorat U-Bootów numerze projektu 44, zwanych później typem UB III, miała rozpocząć się po zrealizowaniu przez stocznie kontraktów na budowę jednostek typu UB II i UC II, czyli najwcześniej wiosną 1917 roku[4].
SM[a] UB-62 zamówiony został 2 maja 1916 roku jako jednostka z liczącej 24 jednostki I serii okrętów typu UB III[4][b]. Powstał w stoczni Vulcan w Hamburgu jako jeden z 26 okrętów typu UB III zbudowanych w tej wytwórni[4][10]. UB-62 otrzymał numer stoczniowy 87 (Werk 87)[11][12]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku[12], a zwodowany został 11 maja 1917 roku[9][13]. Koszt budowy okrętu wyniósł 3 mln 279 tys. marek[14].
Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowesilniki wysokoprężneMAN S6V35/35 o łącznej mocy 809 kW (1100 KM) przy 450 obr./min, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 580 kW (788 KM) przy 362 obr./min[7][19]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby o średnicy 1,4 metra każda[9]. Jednostka wyposażona była w dwa stery kierunku i dwa podwójne stery głębokości[20]. Okręt osiągał prędkość 13,3 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu[7][14]. Zasięg wynosił 8420 Mm przy prędkości 6 węzłów w położeniu nawodnym oraz 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[7][14]. Zbiorniki mieściły 68 ton paliwa[12][14][c], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[20]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[8][12][d], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 30 sekund[8][21].
Głównym uzbrojeniem okrętu było pięć wewnętrznych wyrzutni torpedkalibru 500 mm: cztery dziobowe i jedna na rufie, z łącznym zapasem 10 torped[5][9]. Broń artyleryjską stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 8,8 cm TK L/30 C/08, z zapasem amunicji wynoszącym od 160 do 296 naboi[9][12]. Okręt wyposażony był w dwa peryskopy: wachtowy i bojowy[18]. Wyposażenie ratownicze stanowiła umieszczona na pokładzie łódź ratunkowa[9].
6 września w odległości około 120 Mm na wschód od Aberdeen okręt zatrzymał i zatopił zbudowany w 1912 roku szwedzkiparowiec „Hammar II” o pojemności 206 BRT, płynącego z ładunkiem węgla z Kingston upon Hull do Uddevalli (nigdy nie odnaleziono łodzi ratunkowych z liczącą 11 osób załogą statku)[23]. 17 września lista wojennych osiągnięć załogi U-Boota powiększyła się o dwa kolejne parowce: zbudowany w 1892 roku rosyjski „Australia” o pojemności 3592 BRT, zatopiony bez strat w ludziach w odległości 35 Mm na północny zachód od wyspy Muckle Flugga(inne języki)[24] oraz pochodzący z 1905 roku uzbrojony brytyjski „Queen Amelia” (4278 BRT), płynący z Archangielska do Dundee z ładunkiem lnu, zatrzymany i po ewakuacji załogi zatopiony torpedą w odległości 19 Mm na północny wschód od Muckle Flugga[25][26]. Nazajutrz w odległości 50 Mm na północny zachód od Muckle Flugga UB-62 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1910 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Joseph Chamberlain” o pojemności 3709 BRT, transportujący drewno z Archangielska do Dieppe (w wyniku ataku zginęło 18 członków załogi, a kapitan i artylerzysta zostali wzięci do niewoli)[25][27]. 6 listopada u południowych wybrzeży Irlandii okręt podwodny zatrzymał i zatopił z działa pokładowego zbudowany w 1900 roku rosyjski żaglowiec „Benor” o pojemności 394 BRT, płynący z Liverpoolu do Kadyksu[28].
1918 rok
W 1918 roku na okręcie w miejsce działa kalibru 8,8 cm zamontowano działo kalibru 10,5 cm Utof C/16 L/45 (zapas pocisków wynosił od 108 do 192)[9][29].
14 stycznia w odległości 5 Mm na południowy wschód od Noss Head(inne języki) UB-62 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1909 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Alster” o pojemności 964 BRT, przewożący ładunek suszonych ryb z Bergen do Kingston upon Hull (nikt nie zginął)[25][30]. 12 marca w odległości około 40 Mm na północny wschód od St Abb’s Head(inne języki) okręt zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił zbudowany w 1890 roku szwedzki parowiec „Oswin” (1743 BRT), marudera z konwoju OZ-16, płynącego z ładunkiem węgla z Methil do Göteborga[31]. 19 marca w odległości 44 Mm na północ od wysp Farne(inne języki) UB-62 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1903 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Burnstone” o pojemności 2340 BRT, który wypłynął z Immingham z ładunkiem węgla (w wyniku ataku na pokładzie śmierć poniosło pięć osób)[25][32].
20 kwietnia U-Boot został włączony do 2. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte[11]. 9 lipca nowym dowódcą okrętu został por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Günther Sperling, dowodzący wcześniej U-57[33]. 25 lipca w odległości około 20 Mm na północny zachód od wyspy Rathlin UB-62 storpedował zbudowany w 1898 roku brytyjski parowiec „Indore” o pojemności 7300 BRT, płynący pod balastem z Liverpoolu do Galveston w konwoju OLB-4. Uszkodzony statek został sztrandowany, a później został podniesiony; na jego pokładzie zginęło dwóch członków załogi[34][35].
Po zakończeniu działań wojennych, w myśl postanowień rozejmu w Compiègne, SM UB-62 został 21 listopada 1918 roku poddany Brytyjczykom, a w 1922 roku złomowano go w Swansea[9][7].
Podsumowanie działalności bojowej
W latach 1917–1918 SM UB-62 odbył łącznie siedem patroli bojowych, podczas których zatopił osiem statków o łącznej pojemności 17 226 BRT, a jeden statek o pojemności 7300 BRT został uszkodzony[36]. Na pokładach zatopionych jednostek zginęło co najmniej 36 osób, w tym 18 na brytyjskim parowcu „Joseph Chamberlain”[27][36]. Pełne zestawienie bojowych osiągnięć okrętu przedstawia poniższa tabela[36]:
↑UB 62 ↓ podaje, że okręt został zamówiony 20 maja 1916 roku.
↑Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 181 podają, że zbiorniki okrętu mieściły od 78 do 86 ton paliwa.
↑UB III ↓ podaje, że dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 75 metrów.
↑Fontenoy 2007 ↓, s. 111 podaje, że załoga okrętu liczyła 36 ludzi.
↑Perepeczko 2000 ↓, s. 364 podaje, że okręt wszedł w skład 2. Flotylli U-Bootów Hochseeflotte, a 5. Flotylla U-Bootów Hochseeflotte została utworzona we wrześniu 1917 roku.
↑Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.
Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
Guðmundur Helgason: Alster. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Australia. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Benor. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Burnstone. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Hammar II. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Indore. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Guðmundur Helgason: Joseph Chamberlain. uboat.net. [dostęp 2024-12-17]. (ang.).
Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
.jpg)
