Okręt został zbudowany w Hamburgu, w stoczni Blohm und Voss. Zwodowany 22 marca 1906, wszedł do służby 24 października 1907. Miał wyporność 12 718 ton, długość 144,6 m (pełną; na linii wodnej: 143,8 m), szerokość 21,6 m i 8,4 m[1]. 14 kotłów dostarczało parę do trzech pionowych maszyn parowych potrójnego rozprężania o łącznej mocy 30 390 KM, napędzających trzy śruby, co nadawało mu prędkość maksymalną 23,6-24,5 węzła[2] (23,5[1]). Zapas 2000 ton węgla dawał zasięg 6500 mil przy prędkości 12 w.[2]
Opancerzenie burt miało grubość 150 mm, pokładów 35 + 55 mm (50 mm na skosach), kazamat 120–150 mm, wieży dowodzenia(inne języki) – do 200 mm, wieże artylerii do 170 mm[2]. Artyleria główna składała się z 8 dział 210 mm (4 w wieżach, 4 w pojedynczych kazamatach), od długości lufy 40 kalibrów (L/40), 6 dział 150 mm L/40, 18 armat 88 mm i czterech karabinów maszynowych; do tego dochodziły cztery 4 wyrzutnie torpedowe kal. 450 mm (nadwodna, podwodna na dziobie, po jednej podwodnej na każdej z burt)[2]. Łączna waga salwy burtowej wynosiła 886 kg[2].
Krążowniki pancerne typu „Scharnhorst” były rozwinięciem okrętów typu „Roon”; podobnie opancerzone miały podwojoną liczbę dział artylerii głównej (kosztem uzbrojenia średniego kalibru). Oprócz czterech dział kal. 210 mm w dwóch wieżach, dodatkowe cztery działa rozmieszczono w kazamatach w rogach cytadeli pancernej[1]. Przy zwiększonym uzbrojeniu były także od „Roonów” szybsze. Przed wojną były to najsilniejsze niemieckie krążowniki pancerne, aczkolwiek nieco ustępowały współczesnym sobie brytyjskim okrętom typu „Minotaur”, o cięższym i lepiej rozmieszczonym uzbrojeniu i większej prędkości[2].
3 października 1936 stoczni Marynarki Wojennej w Wilhelmshaven spłynął na wodę kadłub krążownika liniowego „Scharnhorst”. Jego matką chrzestną została wdowa po komandorze Schulzu – ostatnim dowódcy pancernego „Scharnhorsta”, poległym wraz ze swoim okrętem[4].
Wrak okrętu został odnaleziony w 2019 na głębokości 1610 m[5].
Przypisy
↑ abcRoger Chesneau, Eugène Kolesnik: Conway’s All the World’s Fighting Ships, 1860–1905. London: Conway Maritime Press, 1979, s. 255-256. ISBN 0-85177-133-5.
↑ abcdefgYu Nenakhov: Entsiklopediya krejserov 1860-1910 (Biblioteka voennoj istorii). AST, 2006. ISBN 5-17-030194-4. Brak numerów stron w książce
↑Bernard Ireland: Cruisers. London: Hamlyn, 1981, s. 70-74. ISBN 0-600-32127-4.
↑Gordon Williamson: German Battleships 1939–45. Oxford: Osprey Publishing, 2003. ISBN 978-1-84176-498-6. (ang.). Brak numerów stron w książce