W 1949 ukończył inżynierię lądową na Uniwersytecie Technicznym w Stambule. Pracował w generalnej dyrekcji geodezyjnej. Odbywał szkolenia w Stanach Zjednoczonych dotyczące zapór wodnych, systemów nawadniania i elektryfikacji, był stypendystą organizacji Eisenhower Fellowships. Od 1954 kierował departamentem zapór wodnych, a w 1955 został dyrektorem generalnym do spraw robót hydraulicznych. W latach 1962–1964 zajmował się działalnością konsultingową, był też wykładowcą na uczelni technicznej ODTÜ w Ankarze[1].
W 1962 dołączył do zarządu głównego Partii Sprawiedliwości, zrezygnował jednak w 1963. W 1964, po śmierci lidera tej formacji generała Ragıpa Gümüşpali, został wybrany na nowego przewodniczącego partii[1]. Stał na jej czele do czasu delegalizacji w październiku 1981[3]. Od lutego do października 1965 pełnił funkcje wicepremiera i ministra stanu w rządzie Suata Hayriego Ürgüplü[1][4]. W 1965 po raz pierwszy uzyskał mandat deputowanego do Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji. Odnawiał go w trzech kolejnych wyborach, zasiadając w parlamencie do 1980[5].
Wybory z 1965 zakończyły się zwycięstwem jego formacji. Od 27 października 1965 do 26 marca 1971 Süleyman Demirel po raz pierwszy sprawował urząd premiera[1][6]. Ustąpił na skutek zamachu stanu przeprowadzonego przez wojskowych[1]. Jego formacja pozostała w opozycji także po wyborach z 1973, w których zwycięstwo odniosła Republikańska Partia Ludowa[1][7]. Jej lider Bülent Ecevit, po powodzeniu inwazji na Cypr, ustąpił z funkcji premiera, próbując doprowadzić do wzmocnienia swojego ugrupowania w przedterminowych wyborach[7]. Ostatecznie do wyborów jednak nie doszło, a nową koalicję rządową zorganizował jego ówczesny główny przeciwnik polityczny – Süleyman Demirel[1][7], który 31 marca 1975 powrócił na urząd premiera[6]. Funkcję tę lider Partii Sprawiedliwości pełnił do 21 czerwca 1977, a następnie od 21 lipca 1977 do 5 stycznia 1978 oraz od 12 listopada 1979 do 12 września 1980[6].
Pod koniec lat 70. Turcja zmagała się z kryzysem gospodarczym, bezrobociem i inflacją, a także z przemocą polityczną ze strony środowisk skrajnej lewicy i skrajnej prawicy. Doszło do zamachów na osoby publiczne, w 1980 zamordowany został były premier Nihat Erim[1]. We wrześniu 1980 tureccy wojskowi przejęli władzę, dokonując zamachu stanu. Süleyman Demirel przez pewien czas pozostawał w areszcie, był następnie objęty pozbawieniem praw publicznych, które przywrócono mu w 1987[1]. W międzyczasie w 1983 jego stronnicy powołali Partię Słusznej Drogi, którą kierował w latach 1987–1993[3]. W 1987 i 1991 ponownie był wybierany na posła do tureckiego parlamentu[5]. 20 listopada 1991 kolejny raz objął urząd premiera, który sprawował do 16 maja 1993[6]. Tegoż dnia został zaprzysiężony na urząd prezydenta, który sprawował przez siedmioletnią kadencję do 16 maja 2000[1][6].
.svg)