26 grudnia 1918 kilkudziesięciu działaczy przyjęło deklarację niepodległości, której treść brzmiała: "Czujemy się i uznajemy się już od tej pory obywatelami jednego, wielkiego Państwa Ruskiego, nie uznajemy na naszej ziemi żadnej węgierskiej, polskiej, habsbursko-ukraińskiej i w ogóle jakiejkolwiek cudzej władzy, protestujemy przeciwko imperialistycznym zapędom innych narodów względem naszej ziemi i oczekujemy, że zwycięskie państwa koalicyjne (...) już w nieodległym czasie dadzą ruskiemu narodowi Przykarpacia (...) możliwość uwolnienia się od sięgających po jego ziemię zachłannych sąsiadów i stać się prawdziwym gospodarzem swojej ziemi"[2].
12 marca 1920 we Florynce powstał Komitet Wykonawczy (pełnił rolę rządu), którego przewodniczącym został dr Jarosław Kaczmarczyk. Ministrem rolnictwa został Mykoła Gromosiak, Łemko z Krynicy Wsi, a ministrem spraw wewnętrznych o. Dmytro Chylak, proboszcz z Izb. W jego skład wchodził także ks. Wasyl Kuryło z Florynki[3] jako minister spraw zagranicznych[2].
Republika została zlikwidowana przez wojska polskie, posuwające się do przymusowego poboru, pacyfikacji i morderstw[2]. Jarosław Kaczmarczyk, Dmytro Chylak i Mykoła Gromasiak w grudniu 1920 zostali aresztowani, a następnie byli sądzeni w 1921 roku pod zarzutem zdrady stanu przez polski sąd (jako obywatele polscy), który uwolnił ich od zarzutów i uniewinnił[3].
