Rozchodnik biały (Sedum albumL.) – gatunek rośliny należący do rodziny gruboszowatych. Naturalnym obszarem jego występowania jest północna Afryka, południowa, środkowa i zachodnia Europa oraz zachodnia Azja[4]. W Europie występuje w stanie dzikim i zdziczałym. W Polsce został introdukowany przez ogrodników w drugiej połowie XIX w. Obecnie występuje niezbyt licznie w Sudetach i Karpatach oraz na pogórzu, gdzie rozprzestrzenił się jako uciekinier z upraw. Status gatunku we florze Polski: kenofit. Nie stanowi zagrożenia dla gatunków rodzimej flory[5]. Jest pospolicie uprawiany jako roślina ozdobna.
Białe lub jasnoróżowe, drobne, gwiazdkowe na krótkich szypułkach zebrane są w gęste, rozgałęzione baldachogrona. Działki kielicha 2-4 razy krótsze od płatków korony i tępo zakończone. Pręciki z purpurowobrunatnymi pylnikami na białych nitkach. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Wielonasienne, wydłużone i wzniesione torebki na szyjkach ok. dwukrotnie krótszych od torebki.
Biologia i ekologia
Bylina, chamefit. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Jest sukulentem. Rośnie na podłożu suchym, nasłonecznionym o dużej przepuszczalności wody, dlatego ze względu na niedobory wody przystosował się do trudnych warunków, gromadząc zapasy wody w liściach i łodygach. Roślina mało wymagająca, rosnąca na każdej glebie i w każdym miejscu chętnie z zawartością wapnia – roślina wapieniolubna. Lubi miejsca nasłonecznione o dużej przepuszczalności wody. W stanie dzikim rozmnaża się przez kłącza oraz wysiew nasion.
Zastosowanie
Roślina uprawna: nadaje się do ogrodów skalnych i naturalistycznych oraz jako roślina okrywowa do zadarniania mniejszych powierzchni. Tworzy bardzo ładne, jasnozielone kępy szczelnie zakrywające podłoże. Rozmnaża się z sadzonek, Nie ma wymagań co do gleby, wytrzymuje dobrze suszę i jest całkowicie mrozoodporny. Najlepiej rośnie na słonecznym stanowisku. Rozmnaża się go poprzez sadzonki wiosną i latem[6].
Roślina lecznicza: sok wyciśnięty z liści wykorzystywany był w medycynie ludowej przy opuchliznach, chorobach wrzodowych, rakowych i krwotokach. Okłady z pogniecionych liści stosowane były do uśmierzania bólu.
Sztuka kulinarna: młode, soczyste liście w kuchni ludowej stosowano jako dodatek do sałatek.
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
