Roman Jasiński (ur. 16 października 1900 w Warszawie, zm. 4 września 1987 tamże) – polski pianista, publicysta muzyczny i pedagog[1].
Życiorys
Gry na fortepianie uczył się najpierw pod kierunkiem Juliusza Wertheima, a następnie w Konserwatorium Warszawskim u Zbigniewa Drzewieckiego. Studia kontynuował w Paryżu u Ricarda Viñesa[2]. W latach 1924−1934 koncertował m.in. w Filharmonii Narodowej a od 1931 był profesorem klasy fortepianu w Konserwatorium Warszawskim. W latach 1935−1968, z przerwą w okresie wojny, Roman Jasiński związany był z Polskim Radiem, gdzie od 1948 do 1968 pełnił funkcję naczelnego redaktora muzycznego, a także prowadził audycje radiowe m.in. cykl "Rozmaitości muzyczne"[2]. Zajmował się także działalnością publicystyczną, pisząc m.in. do Wiadomości Literackich i Ruchu Muzycznego.
Autor trzech książek: Na przełomie epok. Muzyka w Warszawie (1910−1927) (1979), Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927−1939) (1986), Rozmaitości muzyczne (1989)[1].
Jego wspomnienia wydało Wydawnictwo Literackie w dwóch tomach: Zmierzch starego świata. Wspomnienia 1900–1945 (2006) i Nowe życie. Wspomnienia 1945−1976 (2019). W 2011 PIW wydał z kolei wspomnienia Jasińskiego spisane przez Romana Jarockiego pt. Z albumu Romana Jasińskiego.
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ a b Małgorzata Kosińska: Roman Jasiński. culture.pl, listopad 2007. [dostęp 2016-07-08]. (pol.).
- ↑ a b MałgorzataM. Kosińska MałgorzataM., Roman Jasiński | Życie i twórczość | Artysta [online], Culture.pl, 2007 [dostęp 2022-10-16] (pol.).
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1160 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej”.
- ↑ M.P. 1945 r. nr 39, poz. 94 „w uznaniu zasług, położonych dla sprawy radiofonii w Polsce, a w szczególności odbudowy Centralnej Rozgłośni Polskiego Radia w Raszynie”.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 122, poz. 1498 „za zasługi położone w dziedzinie szerzenia kultury muzycznej.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 37, poz. 359 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 stycznia 1955 r. nr 0/31 - na wniosek Komitetu do spraw Radiofonii „Polskie Radio”.
