Bracia Adamowie wraz z architektem francuskim C. Clérisseau odbyli w latach 1754–1758 podróż do Włoch, gdzie oglądali ruiny Pompei i pałacu Dioklecjana. Owocem tej podróży było dzieło The Ruins of the Palace of the Emperor Diocletian at Spalato in Dalmacia opublikowane w 1764 r. Projekty braci Adamów (zwanych Adelphi) charakteryzowały się lekką i dekoracyjną formą, wysmukleniem i jednocześnie monumentalizacją budowli, która kontrastowała z preferowanym w ówczesnym budownictwie angielskim – stylem palladiańskim. Charakterystyczne są stiukowe medaliony, kasetonowe plafony, kominki zwieńczone wprawionymi w ścianę lustrami, mahonioweboazerie i odrzwia. Styl ten wywarł duży wpływ na rozwój kompozycji i wyposażenia wnętrz drugiej połowy XVIII w., znajdując, między innymi, odzwierciedlenie w stylu Ludwika XVI[1].
W 1762 Robert został architektem królewskim. Zwany był również "królem markieterii". Zrealizował m.in. rezydencje wiejskie w Kenwood (1768–1769) i budynki uniwersyteckie w Edynburgu (1781–1791).
Główne dzieła
Londyn – zabudowa Fitzroy Square, Stratford Place, Portland Place (m.in. budynek Ambasady RP w Londynie), Adelphi Terrace, Osterley Park (1768–1772)
↑Witold Szolginia: Architektura i Budownictwo, Ilustrowana Encyklopedia dla Wszystkich. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo Techniczne, 1975. Brak numerów stron w książce