Ramułt

Ramułt (Ramult, Stoice) − polski herb szlachecki.

Opis herbu

Opis współczesny

Opis herbu z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu czerwonym pięć róż srebrnych (2, 1, 2).

Klejnot − ogon pawi.

Labry czerwone, podbite srebrem.

Opisy historyczne

Bartosz Paprocki w Gnieździe cnoty opisuje herb następująco[2]:

Pięć róż w czerwonym polu.

U Kaspra Niesieckiego pojawił się dodatkowo opis klejnotu[3]:

Ma być w polu czerwonem pięć róż białych, takim kształtem jak cynek kości wyrażają, na hełmie pawi ogon.

Historia

Najwcześniejsze wzmianki

Herb po raz pierwszy pojawił się w XVI wieku. Pierwsza przedstawienie herbu pochodzi z Panoszy Bartosza Paprockiego (1575), kolejne pochodziły z Gniazda cnoty (1578) i Herbów rycerstwa polskiego (1584) tego samego autora oraz Kroniki polskiej Marcina Bielskiego (1585)[4].

Przedstawienia herbu na przestrzeni wieków

Ponieważ Ramułt to stosunkowo młody herb, przekazy historyczne są dość spójne jeśli chodzi o kształt herbu. Paprocki w Panoszy i Gnieździe cnoty przedstawił wprawdzie tylko samo godło[2], ale w innych pracach dał pełny rysunek. U Marcina Bielskiego również herb jest w wersji pełnej. Kolejni autorzy, aż po czasy współczesne, przytaczali wizerunek XVI-wieczny.

Legenda herbowa

Według legendy przytaczanej przez Paprockiego i Niesieckiego, herb ten miał przynieść do Polski Baldwin, biskup kruszwicki, pochodzący z Francji, który objął biskupstwo w 1128 roku[5].

Etymologia

Obie nazwy nierozpoznane[4].

Herbowni

Lista sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Zwraczamy jednak uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Podkreślamy także, że identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.

Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego Tadeusza Gajla[6]:

Bąbek, Bombek, Czelatycki, Czermieński, Czermiński, Kosienie, Krzecieski, Krzęciewski, Łagiewnicki, Łążyński, Łosiński, Łośmiński, Mlekicki, Penski, Pęski, Pierściński, Pierzciński, Pierzyński, Ramułt (Ramult, Ramuld), Wiśniewski, Wytręba, Zabłocki.

Przypisy

  1. ↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: WIelka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. ↑ a b Bartosz Paprocki: Gniazdo cnoty : zkąd herby rycerstwa sławnego Krolestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Ruskiego, Pruskiego, Mazowieckiego, Zmudzkiego y inszych Państw do tego Krolestwa nalezacych Książąt y Panow poczatek swoy maią. Kraków: 1578, s. 1121.
  3. ↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 8. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 90-92.
  4. ↑ a b Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 248. ISBN 83-7181-217-5.
  5. ↑ Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 8. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 91.
  6. ↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.

Bibliografia

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne

Heraldyka
Herby
Elementy herbu
Oznaki godności
Inne
Działy heraldyki

Heraldyka