PROFILPELAJAR.COM

Raj utracony
Paradise Lost
	; strona tytułowa pierwszego wydania Raju utraconego, 1667
Autor	John Milton
Typ utworu	poemat epicki
	Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Londyn
Język	angielski
Data wydania	1667
poprzednia; brak	następna; Raj odzyskany
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach

William Blake, Arcywróg wznieca bunt aniołów

Raj utracony (ang. Paradise Lost) – poemat epicki w 12 księgach autorstwa angielskiego poety i pisarza Johna Miltona, wydany po raz pierwszy w 1667 roku^[1], a następnie w rozszerzonej wersji w roku 1674.

Forma

Poemat został napisany jambicznym dziesięciozgłoskowcem (na język polski Maciej Słomczyński przetłumaczył go jedenastozgłoskowcem). Jest to wiersz biały (blank verse^[2]^[3]^[4]), dla jego melodii istotny jest rytm i stosowanie średniówki. Rymów Milton nie używał, ponieważ uznał je za zbędny i nadużywany ornament poezji (zaznaczył to w przedmowie do drugiego wydania). Stosował natomiast jako ornament aliterację^[5]^[6]: the swift Stag from under ground/Bore up his branching head: scarse from his mould/Behemoth biggest born of Earth upheav'd His vastness. Do najbardziej znanych fragmentów należy apostrofa do światła^[7]:

Hail holy light, ofspring of Heav'n first-born,

Or of th' Eternal Coeternal beam

May I express thee unblam'd? since God is light,

And never but in unapproachèd light

Dwelt from Eternitie, dwelt then in thee,

Bright effluence of bright essence increate.

Or hear'st thou rather pure Ethereal stream,

Whose Fountain who shall tell? before the Sun,

Before the Heavens thou wert, and at the voice

Of God, as with a Mantle didst invest

The rising world of waters dark and deep,

Won from the void and formless infinite^[8].

John Milton, Paradise Lost. The Third Book

Nawiązania

Tworząc Raj utracony, Milton często nawiązywał do poprzednich wielkich eposów europejskich: Iliady, Odysei, jak również Eneidy. Uważał, że temat jego dzieła jest bardziej epicki niż powyższych, bowiem upadek pierwszych ludzi dotyczy całej ludzkości. Mimo to nie stronił od epickich konwencji takich jak inwokacja (Milton inwokuje do Uranii, która za czasów Miltona była kojarzona z chrześcijańskimi poetami) czy kulminacja akcji (w tym wypadku zjedzenie zakazanego owocu przez Adama i Ewę) następująca w księdze dziewiątej (Iliada czy Odyseja mają po 24 księgi, więc kulminacja następuje w nich w księdze osiemnastej, ale Milton podąża tradycją Wergiliusza, który zdecydował się na 12 ksiąg) bądź rozpoczęcie eposu in medias res.

Zobacz też Raj odzyskany.

Treść

Akcja Raju utraconego rozpoczyna się od upadku szatana i jego zwolenników, co może sugerować, iż to właśnie szatan jest bohaterem eposu. Często też Milton nazywany był „nieświadomym satanistą”, ze względu na szczegółową konstrukcję postaci Lucyfera. Koncepcja ta była szczególnie żywa wśród angielskich romantyków^[1] (właśnie szatana uznaje się za protoplastę tzw. bohatera bajronicznego).

Utwór podzielony jest na 2 części. Pierwsze sześć ksiąg opowiada głównie o buncie aniołów pod wodzą Szatana, tematem ostatnich sześciu ksiąg są natomiast ludzie (podział podkreślony jest przez ponowne użycie inwokacji w księdze siódmej). Treść zgodna jest zazwyczaj z historią opowiedzianą w biblijnej Genesis, Milton jednak wprowadza do fabuły np. antropomorficzne postacie Grzechu i Śmierci. Epos kończy się wygnaniem pierwszych rodziców z raju. Poeta podkreśla jednak, że Opatrzność nie opuściła ludzi, ale pozostała dla nich przewodnikiem:

Some natural tears they dropped, but wiped them soon;

The world was all before them, where to choose

Their place of rest, and Providence their guide.

They, hand in hand, with wandering steps and slow,

Through Eden took their solitary way^[9].

John Milton, Paradise Lost. The Twelfth Book

Światopogląd autora

Milton, gorliwy purytanin^[10], wplótł w utwór krytyczne aluzje do katolicyzmu, np. nazywając naradę upadłych aniołów Synodem, a dla określenia mostu łączącego Ziemię i Piekło używając wziętego z łaciny wyrażenia Pontifice (Pontifex to jeden z tytułów papieży). Wplatanie łacinizmów w tekst służyło również uwzniośleniu stylu, podobnie jak zlatynizowana składnia.

Krytyka

O eposie Miltona w XVIII wieku wypowiadał się wielokrotnie Joseph Addison^[11]. W okresie romantyzmu o dziele Miltona mówił i pisał znany krytyk William Hazlitt. Poruszył on problem wersyfikacji Miltona, polemizując z Samuelem Johnsonem, któremu zarzucał ocenę sposobu wierszowania w Raju utraconym z punktu widzenia monotonnej metryki oświeceniowej w kształcie występującym między innymi u Alexandra Pope’a.

Kamieniem milowym krytyki Raju utraconego jest wydany w 1942 roku Preface to Paradise Lost C.S. Lewisa. Esej na temat Miltona napisał również T.S. Eliot^[12].

Ilustracje

Epos Miltona był źródłem inspiracji dla twórców z różnych dziedzin, literatów, plastyków i muzyków. Akwarele przedstawiające wydarzenia z Raju utraconego namalował angielski artysta i poeta William Blake. Po nim epos opatrzył ilustracjami angielski malarz-katastrofista John Martin. Później poemat zilustrował również francuski grafik Gustave Doré. Poemat Miltona stał się także podstawą opery Krzysztofa Pendereckiego o tym samym tytule.

Przekłady

Epos Miltona tłumaczyli na język polski Jacek Idzi Przybylski, Franciszek Ksawery Dmochowski, Władysław Bartkiewicz^[13] i Maciej Słomczyński. Fragmenty przełożył Czesław Miłosz. Księgę pierwszą przetłumaczył Antoni Lange.

Grzech pierworodny i owoce drzewa

Zakazanego, które śmierci grozę

Przyniosło światu, a wraz pozbawiło

Ludzkość Edenu, póki mąż najświętszy

Nas nie odkupił, by odzyskać niebo —

Śpiewaj niebianko, co na tajnym szczycie

Horeb lub Synaj budziłaś natchnienie

W Pasterzu, który uczył lud wybrany,

Jako się począł w Bogu i z chaosu

Wyszedł zrąb świata.

John Milton, Raj utracony, tłum. Antoni Lange

Na język czeski epos przetłumaczył Josef Jungmann^[14]. Wydanie arcydzieła Miltona w języku czeskim było bardzo ważnym faktem w nowożytnej historii Czechów. Jungmann udowodnił, że język czeski nadaje się do literatury pięknej^[15] tak samo, jak używany przez wielu Czechów na co dzień niemiecki. Monografię o przekładzie Jungmanna napisał Karel Janů^[16]

Przypisy

↑ ^a ^b Sophie Read: Milton and the Critics: The Reception of Paradise Lost. darknessvisible.christs.cam.ac.uk. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Blank Verse. literarydevices.net. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Blank verse. PoetryFoundation.org. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ blank verse, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-01-24] (ang.).
↑ alliteration, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-01-24] (ang.).
↑ Alliteration. literarydevices.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Przemysław Mroczkowski: Historia literatury angielskiej. Zarys. Wrocław: Ossolineum, 1981, s. 244. ISBN 83-04-00784-3.
↑ John Milton: Paradise Lost. Bartleby.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ John Milton: Paradise Lost: The Twelfth Book. Bartleby.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Przemysław Mroczkowski, Historia literatury angielskiej. Zarys, Wrocław 1981, s. 239.
↑ Joseph Addison: Criticism on Milton's Paradise lost. books.google.pl. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Zobacz: T.S. Eliot, Kto to jest klasyk i inne eseje, Kraków 1998.
↑ Ursula Phillips: Epic Poem or Adaptation to Catholic Doctrine? Two Polish Versions of Paradise Lost. tandfonline.com. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ John Milton: Ztracený ráj. Archive.org, 1843. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ M. Ash, J. Surman: The Nationalization of Scientific Knowledge in the Habsburg Empire, 1848-1918. books.google.pl. [dostęp 2017-01-24]. (ang.).
↑ Karel Janů: Jungmannův překlad Ztraceného ráje. is.cuni.cz. [dostęp 2017-01-24]. (cz.).