Pęk prostych – zbiór wszystkich prostych spełniających jeden z dwóch warunków:
przechodzących przez ustalony punkt[1], zwany środkiem pęku lub wierzchołkiem pęku[1];
równoległych do ustalonej prostej (przechodzących przez punkt nieskończoności). W tym drugim przypadku mówi się o niewłaściwym pęku prostych albo o kierunku.
Każde dwie proste na jednej płaszczyźnie są współpękowe; gdy są równoległe, to mówimy, że są współpękowe w sposób niewłaściwy[potrzebny przypis]. Rozważa się też pęki bardziej ogólnych krzywych stożkowych, zdefiniowane analitycznie[2].
Opis analityczny
Równanie pęku prostych na płaszczyźnie, o środku wyznaczonym przez nierównoległe proste, zapisujemy w postaci:
gdzie spełniają warunek
Każda prosta przechodząca przez środek pęku da się przedstawić powyższym równaniem (mówimy, że jest współpękowa z wszystkimi prostymi przechodzącymi przez ten punkt) i, na odwrót, każde równanie powyższej postaci przedstawia pewną prostą należącą do pęku.
Jeżeli proste mają odpowiednio równania:
to są one współpękowe (należą do jednego pęku) wtedy i tylko wtedy, gdy istnieją trzy różne od zera liczby takie, że spełnione jest równanie: