Pęczek przedsionkowo-komorowy

Schematyczny przekrój serca ludzkiego z uwidocznieniem elementów układu bodźcotwórczo-przewodzącego serca. Pęczek przedsionkowo-komorowy i jego rozgałęzienia zaznaczone na czerwono. Na niebiesko węzeł zatokowo-przedsionkowy.
Schemat przewodzenia i rozchodzenia się bodźców w sercu oraz jednoczasowy zapis EKG.

Pęczek przedsionkowo-komorowy[1][2], pęczek Hisa[3], pęczek Paladina[4], pęczek Paladino-Hisa[5][2] (łac. fasciculus atrioventricularis, fasciculus Paladino-Hisi; ang. bundle of His, AV bundle) – element układu bodźcoprzewodzącego w obrębie serca, leżący dystalnie od węzła przedsionkowo-komorowego. Przebija przegrodę międzykomorową w tylnej części i na wysokości grzebienia części mięśniowej dzieli się na dwie odnogi – prawą i lewą (odnogi Tawary). Odnogi te na wysokości koniuszka serca przechodzą we włókna Purkiniego.

Pęczek przedsionkowo-komorowy przewodzi impuls z węzła przedsionkowo-komorowego do przegrody międzykomorowej i dalej poprzez swoje odnogi do mięśnia prawej i lewej komory[1].

Szybkość przewodzenia w pęczku przedsionkowo-komorowym wynosi ok. 4 m/s.

Strukturę tę opisał jako pierwszy szwajcarski kardiolog i anatom Wilhelm His młodszy[6][1]. Nazwy eponimiczne, oprócz niego[3], upamiętniają także włoskiego fizjologa Giovanniego Paladina[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 88, ISBN 978-83-200-3257-4.
  2. ↑ a b Zygmunt Urbanowicz, Podręczny słownik mianownictwa anatomicznego, Lublin: Wydawnictwo Czelej, 2004, s. 235, ISBN 83-89309-41-6.
  3. ↑ a b Gołąb 1974 ↓, s. 48.
  4. ↑ a b Gołąb 1974 ↓, s. 73.
  5. ↑ Władysław Zygmunt Traczyk: Fizjologia człowieka w zarysie. Wyd. 7. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2002, s. 113-114. ISBN 83-200-2694-6.
  6. ↑ W. His, Jr. Die Thätigkeit des embryonalen Herzens und deren Bedeutung für die Lehre von der Herzbewegung beim Erwachsenen. Arbeiten aus der medizinischen Klinik zu Leipzig, Jena, 1893: 14-50.

Bibliografia

  • Patofizjologia chorób serca. L. S. Lilly (red.). Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1996, s. 4. ISBN 83-85842-01-2.
  • Stanisław Konturek: Fizjologia człowieka. Układ krążenia. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 23. ISBN 83-233-1481-0.
  • Bogusław Gołąb, Słownik eponimów morfologicznych, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1974.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.