Przełom miasteniczny – nagłe pogorszenie się stanu chorego na miastenię rzekomoporaźną, objawiające się przede wszystkim groźną dla życia niewydolnością oddechową z powodu osłabienia mięśni oddechowych (m.in. mięśni międzyżebrowych oraz przepony), a także objawami wegetatywnymi (pocenie, tachykardia, ślinotok, poszerzenie źrenic). Zwykle występuje u 20% chorych na uogólnioną miastenię w ciągu pierwszych 2 lat choroby^[1].

Do przełomu miastenicznego u chorych na miastenię może dojść na skutek:

• infekcji
• nadczynności tarczycy
• porodu (szczególnie w okresie poporodowym)
• zastosowania zwiotczających środków kurraropodobnych
• wysiłku fizycznego
• sytuacji stresowych
• przebywania w wysokiej temperaturze
• zastosowania leków blokujących synapsę nerwowo-mięśniową
• przyjmowania zbyt małych dawek leków cholinergicznych przez chorego
• przyjmowania glikokortykosteroidów (w ciągu pierwszych dni terapii)

Postępowanie polega na eliminacji czynników wywołujących i na leczeniu miastenii (plazmafereza, dożylny wlew immunoglobulin, sterydy). W razie konieczności stosuje się także objawowe leczenie niewydolności oddechowej.

• przełom cholinergiczny

• Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne, tom II. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005. ISBN 83-7430-069-8. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Józef Podemski: Kompendium neurologii. Gdańsk: Via Medica, 2008, s. 487. ISBN 978-83-7555-054-2.
• Przełom miasteniczny na portalu emedycyna.info