Przełęcz pod Osterwą

Przełęcz pod Osterwą
Ilustracja
Przełęcz pod Osterwą – widok z Osterwy
Państwo

 Słowacja

Wysokość

1966 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Tępa, Osterwa

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Przełęcz pod Osterwą”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Przełęcz pod Osterwą”
Ziemia49°09′00,8″N 20°05′28,9″E/49,150222 20,091361
Multimedia w Wikimedia Commons

Przełęcz pod Osterwą (słow. Sedlo pod Ostrvou, Sedlo Ostrvy, niem. Osterva-Sattel, węg. Oszterva-nyereg[1]) – przełęcz w słowackich Tatrach Wysokich na wysokości 1966 m[2][3] lub 1959 m[1][4] n.p.m., pomiędzy Osterwą (Ostrva, 1980 m) na południowym zachodzie a Tępą (Tupá, 2284 m) na północnym wschodzie.

Jest to szeroka przełęcz pokryta trawą położona tuż poniżej wierzchołka Osterwy, będąca dobrym punktem widokowym oraz najlepszym połączeniem Doliny Mięguszowieckiej z Doliną Wielkiej Huczawy i Doliną Batyżowiecką[3].

Przez przełęcz prowadzi szlak Magistrali Tatrzańskiej (Tatranská magistrála) łączący schronisko nad Popradzkim Stawem z Batyżowieckim Stawem i hotelem górskim „Śląski Dom”.

Trasa przez przełęcz była znana od dawna myśliwym i turystom. Zimą jako pierwszy wszedł na Przełęcz pod Osterwą Theodor Wundt 24 grudnia 1891 r.[4]

Szlaki turystyczne

Szlak czerwony – znakowana czerwono Magistrala Tatrzańska przebiegająca znad Popradzkiego Stawu przez Przełęcz pod Osterwą i Dolinę Stwolską do Batyżowieckiego Stawu.
  • Czas przejścia znad Popradzkiego Stawu na przełęcz: 1:35 h, ↓ 50 min
  • Czas przejścia z przełęczy do Batyżowieckiego Stawu: 1:40 h w obie strony[5]

Przypisy

  1. ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
  3. ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000. ISBN 83-01-13184-5.
  4. ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XI. Wschodni Szczyt Żelaznych Wrót – Batyżowieckie Czuby. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 96-98.
  5. ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.
Zachodnia grań Kończystej