PROFILPELAJAR.COM

Przed rozpoczęciem lotów orbitalnych wahadłowców każdy element tego pojazdu musiał przejść fazę testów, tak też się stało z rakietami SRB i zbiornikiem zewnętrznym.

Testy SRB

Główne próby silników rakiet SRB na stały materiał pędny odbywały się na stanowisku badawczym należącym do ich producenta, wytwórni Thiokol Corporation (później Morton-Thiokol Inc.). Kluczową rolę odgrywała tu specjalna hamownia zbudowana w pobliżu Brigham City (północna część stanu Utah). Konstrukcja oporowa, o którą zapierał się pracujący w pozycji poziomej silnik wykonana została przy użyciu 4,5 mln kg betonu wzmocnionego 122 tys. kg prętów stalowych. Do tkwiącego częściowo w ziemi betonowego bloku prowadzą dwa tory kolejowe z ustawionym na nim dźwigiem suwnicowym do składania elementów silnika. Silniki podczas odpału były podtrzymywane przez trzy stalowe płyty przymocowane do konstrukcji oporowej.

Cztery statyczne próby rozwojowe (ang. development static firings) wykonano kolejno: 18 lipca 1977 r. (DM-1), 18 stycznia 1978 r. (DM-2), 19 października 1978 r. (DM-3) i 19 lutego 1979 r. Z kolei trzy próby kwalifikacyjne (ang. qualification static firings) miały miejsce 13 czerwca 1979 r. (QM-1), 27 września 1979 r. (QM-2) i 13 lutego 1980 r. (QM-3). Dane uzyskane ze statycznych prób silników rakiet SRB wraz z rezultatami prób drgań pozwoliły m.in. na określenie osiągów balistycznych, osiągów układu zapłonu, danych o integralności konstrukcji kadłuba silnika i jego dyszy, sprawdzenie funkcjonowania izolacji wewnętrznej, określenie parametrów charakterystyki ciągu i jej powtarzalności.

Podczas prób prowadzonych w Centrum Lotów Kosmicznych imienia George’a C. Marshalla sprawdzono obciążenia statyczne silnika powstające podczas postoju na wyrzutni i startu, a także naprężenia powstające na skutek wiatru. Zbadano również wytrzymałość górnego i dolnego połączenia silnika ze zbiornikiem zewnętrznym, zamocowania spadochronów, naprężenia powstające w czasie wodowania i ciśnienia występujące wewnątrz silnika.

Testy były prowadzone z przerwami, praktycznie przez cały czas trwania programu STS, poniższa tabelka przedstawia zestawienie wszystkich testów rakiet SRB, jakie się odbyły^[1]:

Nazwa testu	Data
DM 1	18 lipca 1977
DM 2	18 stycznia 1978
DM 3	19 października 1978
DM 4	17 lutego 1979
QM 1	13 lipca 1979
QM 2	27 września 1979
QM 3	13 lutego 1980
DM 5	21 października 1982
QM 4	21 marca 1983
DM 6	25 października 1984
DM 7	9 maja 1985
QM 5	anulowane (luty 1986)
ETM 1A	27 maja 1987
DM 8	30 sierpnia 1987
DM 9	23 grudnia 1987
QM 6	20 kwietnia 1988
QM 7	14 czerwca 1988
PVM 1	18 sierpnia 1988
TEM 1	8 listopada 1988
QM 8	20 stycznia 1989
2 TEM	24 lutego 1989
3 TEM	23 maja 1989
4 TEM	19 sierpnia 1989
5 TEM	23 stycznia 1990
6 TEM	16 marca 1990
FSM 1	15 sierpnia 1990
7 TEM	11 grudnia 1990
TEM 8	31 lipca 1991
FSM 2	20 listopada 1991
9 TEM	19 marca 1992
FSM 3	29 lipca 1992
TEM 10	27 kwietnia 1993
TEM 11	28 września 1993
WSF 4	10 marca 194
FSM 5	16 listopada 1995
WSF 6	24 kwietnia 1997
WSF 7	24 czerwca 1998
FSM 8	17 lutego 2000
FSM 9	24 maja 2001
ETM 2	Październik 2001
FSM 10	?
ETM 3 (5 segmentów)	23 października 2003
FSM-11	?
FSM-12	?
FSM-13	?
?	17 lutego 2003
FVM 1	Luty 2005
?	16 sierpnia 2005
TEM 12	9 marca 2007
FSM-14	24 maja 2007
FVM 2	1 maja 2008

Próby spadochronów SRB i odzyskiwania rakiet

Sześć prób potężnych spadochronów SRB wykonano w pobliżu El Centro w Kalifornii, zrzucając na nich z bombowca B-52 betonowy blok o masie ok. 21 770 kg. W 1983 r. na poligonie China Lake Naval Weapon Station przeprowadzono drugą serię sześciu prób nowych spadochronów o większej średnicy. Próby wyławiania wykonano na Atlantyku za pomocą makiety rakiety startowej (ang. Ocean Test Fixture) w pobliżu Przylądka Canaveral z udziałem specjalnych statków „Liberty” i „Freedom”.

Testy zbiornika zewnętrznego

W próbach poszczególnych elementów Space Shuttle użyto trzech zbiorników zewnętrznych ET. Podczas statycznych prób wytrzymałościowych sprawdzono krytyczne elementy konstrukcji. Oprócz tego przeprowadzono próby służące sprawdzeniu poprawności przyjętych założeń analitycznego modelu zbiornik plus ciekłe materiały pędne. Pozostałe próby ET wchodziły w skład opisanych poprzednio programów MVGTV i badań zespołu napędowego orbitera (MPTA-098).