Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących (względnie: powszechne kapłaństwo chrześcijan lub kapłaństwo wszystkich ochrzczonych) jest doktryną znaną we wszystkich nurtach chrześcijaństwa, szczególnie akcentowaną w protestantyzmie.

Nauka o powszechnym kapłaństwie stanowiła jedną z podstawowych doktryn Reformacji. Oparta jest na Nowym Testamencie i zakłada, iż każdy chrześcijanin ma bezpośredni przystęp do Boga przez pośrednictwo Boga-człowieka Jezusa Chrystusa (solus Christus), bez konieczności istnienia kapłanów-pośredników. Stąd w protestantyzmie rola duchownego (pastora) ogranicza się do zwiastowania Słowa Bożego (kaznodziejstwa), sprawowania sakramentów i duchowej opieki nad zborem (duszpasterstwa). Nie obejmuje zaś szczególnego kapłaństwa między zborem a Bogiem. Wynika to z faktu, iż według założeń doktryny powszechnego kapłaństwa wszystkich wierzących nie istnieje taka potrzeba, gdyż każdy, kto staje się członkiem Kościoła chrześcijańskiego, automatycznie otrzymuje święcenia kapłańskie:

Doktryna o powszechnym kapłaństwie wszystkich wierzących zrodziła się w protestanckim ruchu reformacyjnym już u jego początków. Marcin Luter nauczał, że każdy chrześcijanin jest kapłanem i wszyscy kapłani są względem siebie równi. Hierarchia duchownych, według Lutra, istnieje wyłącznie na płaszczyźnie administracyjnej i duszpasterskiej, jednakże wszyscy chrześcijanie, zarówno duchowni jak i świeccy, pozostają względem siebie równi pod względem otrzymanych święceń kapłańskich^[1].

W kolejnych wiekach tej ważnej dla całego protestantyzmu zasadzie wiary szczególną uwagę poświęcili baptyści, metodyści i bracia plymuccy, ci ostatni rezygnując z duchowieństwa w ogóle.

Kościół katolicki rozróżnia powszechne kapłaństwo wiernych, włączonych do wspólnoty kościoła poprzez chrzest i bierzmowanie oraz kapłaństwo urzędowe (ministerialne), które udziela świętej władzy w służbie wiernym.

• Kapłaństwo ludowe w Kościele Katolickim Mariawitów