W latach 1471 do 1569, w składzie województwa kijowskiego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od roku 1569 do 1659 miasto i powiat, w województwie kijowskim, w składzie prowincji małopolskiej. Powiat był podstawową jednostką administracyjną, sądową (dla sądów pierwszej instancji), wojskową, fiskalną i polityczną. Sejmiki, gdzie obierano posłów na Sejm w mieście stołecznym odbywały się do roku 1659. Po tym okresie – w Żytomierzu, Owruczu i Białej Cerkwi. Powiat liczył 15 urzędników. Siedzibą było miasto Kijów, a od roku 1659 Biała Cerkiew.
Geografia
Położony był na rozległej części Wyżyny Naddnieprzańskiej znajdującej się w środkowej części Ukrainy, między środkowym biegiem Dniepru i Bohu. Główna rzeką przepływającą przez region była Roś.
Historia
We wczesnym średniowieczu był to obszar w większości zamieszkany przez wschodniosłowiańskie plemiona Polan, którzy zajmowali oba brzegi środkowego Dniepru oraz Uliczów – między Dniestrem a Prutem.
W średniowieczu większość Naddnieprza należało do Rusi Kijowskiej, a następnie (po rozbiciu dzielnicowym Rusi) do sukcesyjnych księstw ruskich. Najazdy mongolskie w XIII wieku i ekspansja Wielkiego Księstwa Litewskiego na ziemie ruskie położyły kres suwerenności tych dzielnic. Głównymi ośrodkami administracyjnymi Naddnieprza w wiekach XV-XVII były m.in. Kijów, Czehryń, Biała Cerkiew. Kijów został zdobyty przez wojska księcia Gedymina w roku 1320.
Na początku XVII wieku zaczęła szybko rosnąć liczba Kozaków[1]. W Białej Cerkwi było ich 300, w Czerkasach 800, w Borowicy, 100, w Daniłowie 100, w Czehryniu 500, w Arkliju 300, w Hołtwie 150, w Perejasławiu 700; w mniejszych miasteczkach nie byli liczeni.
