Pokój w Kamieńcu Podolskim 1510 – traktat pokojowy zawarty 23 stycznia 1510 roku^[1] w Kamieńcu Podolskim pomiędzy królem Polski Zygmuntem I Starym i hospodarem mołdawskim Bogdanem za pośrednictwem posłów króla węgierskiego Władysława. Bogdan rezygnował z ręki Elżbiety, hospodara zobowiązano do wydania posłom węgierskim dokumentów dotyczących jego niedoszłego małżeństwa, sprawa Pokucia została oddana do rozstrzygnięcia Władysławowi węgierskiemu.

Po klęsce wojsk mołdawskich w nad Dniestrem w 1509 roku, w Kamieńcu Podolskim rozpoczęto rokowania pokojowe, w których udział wzięli logofet Tautul, perkułabowie Teodor i Izaak oraz pisarz Iwanko. Stronę polską reprezentowali kanclerz wielki koronny Jan Łaski, marszałek wielki koronny Stanisław z Chodcza, kasztelan bełski Jerzy Krupski i sekretarz królewski Piotr Tomicki. Pokojowi patronował Władysław węgierski z racji swojego lennego zwierzchnictwa uznanego przez Polskę w 1507 roku, z zastrzeżeniem, że nie narusza to jej praw.

• Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae. wydał Maciej Dogiel, T.1 cz.1-2, Wilno 1858, s. 606-610.
• Historia dyplomacji polskiej, tom I, połowia X w.-1572, Warszawa 1982, s. 618.
• Katarzyna Niemczyk, Problem Pokucia, spornego terytorium polsko-mołdawskiego w końcu XV i początku XVI wieku, w: Studia Historyczne, R. LVII (2014), s. 173.
• Zdzisław Spieralski, Awantury mołdawskie, Warszawa, 1967, s. 71.