Podział administracyjny Nikaragui

Podział administracyjny Nikaragui obejmuje 15 departamentów (departamentos) i 2 regiony autonomiczne (región autónoma)[1]. Niższym stopniem podziału są gminy (municipios), których wydzielonych jest 152.

Regiony autonomiczne (wspólnoty autonomiczne) wzorowane są na modelu hiszpańskim. Obejmują one obszary kraju położone we wschodniej części kraju, gdzie występuje mniejszość angielskojęzyczna. Zostały one wprowadzone w 1986 w miejsce rozwiązanego 16. departamentu Zelaya. Na czele tych regionów stoi gubernator i rada regionalna.

Departamenty i regiony autonomiczne

Departamenty i ich stolice[1]:

  1. BoacoBoaco
  2. CarazoJinotepe
  3. ChinandegaChinandega
  4. ChontalesJuigalpa
  5. EstelíEstelí
  6. GranadaGranada
  7. JinotegaJinotega
  8. LeónLeón
  9. MadrizSomoto
  10. ManaguaManagua
  11. MasayaMasaya
  12. MatagalpaMatagalpa
  13. Nueva SegoviaOcotal
  14. RivasRivas
  15. Río San JuanSan Carlos

Regiony autonomiczne i ich stolice[1]:

16. Wybrzeże Karaibskie PółnocneBilwi (Puerto Cabezas)
17. Wybrzeże Karaibskie PołudnioweBluefields
NicaraguaDepartmentsNumbered.png

Regiony i strefy specjalne

W 1982 powołano wyższy stopień podziału administracyjnego, który obejmował zgrupowania departamentów. Wydzielono wówczas 6 regionów i 3 strefy specjalne. Mimo to departamenty są nadal uznawane za podstawową jednostkę podziału administracyjnego Nikaragui.

region nazwa stolica departamenty
Región I Las Segovias Estelí Estelí, Madriz, Nueva Segovia
Región II Occidental León Chinandega, León
Región III Managua Managua Managua
Región IV Sur Jinotepe Carazo, Granada, Masaya, Rivas
Región V Central Juigalpa Boaco, Chontales
Región VI Norte Matagalpa Jinotega, Matagalpa
Wybrzeże Karaibskie Północne Rosita Zelaya (część)
Wybrzeże Karaibskie Południowe Bluefields Zelaya (część)
Zona Especial III San Carlos Río San Juan

Strefy

Ponadto Nikaragua podzielona jest nieoficjalnie na trzy strefy geograficzne:

Przypisy

  1. a b c Nikaragua. W: Wielki encyklopedyczny atlas świata. T. 16: Ameryka Środkowa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 28-33. ISBN 83-01-14931-0.

Linki zewnętrzne