Plezjochroniczna hierarchia cyfrowa (ang.Plesiochronous Digital Hierarchy, PDH) − technologia używana w sieciach telekomunikacyjnych. Termin plesiochronous pochodzi z greki (plesio− prawie, chronos − czas). Oznacza to, że elementy sieci PDH są ze sobą zsynchronizowane, ale nieidealnie, gdyż każdy z elementów sieci posiada swój zegar. System PDH oparty jest na modulacji impulsowo-kodowej (PCM). Pojedynczy kanał ma przepływność 64 kb/s (8 × 8 kHz = 64 kb/s), co pozwala na przesyłanie jednej nieskompresowanej rozmowy telefonicznej. Systemy PDH przy multipleksacji wykorzystują zwielokrotnienie z podziałem czasu TDM (ang. Time Division Multiplexing). Zwielokrotnienie sygnału następuje w kolejnych poziomach wykorzystując dopełnienie impulsowe.
W systemie amerykańskim i japońskim multipleksuje się jednocześnie 24 kanały (jedna ramka 192+1bitów). Wymaga to pasma 1,544 Mb/s. W systemie amerykańskim stosuje się cztery stopnie zwielokrotnienia:
Amerykańska hierarchia zwielokrotnienia
Jednak T4 nie jest powszechnie stosowany z powodu braku jednolitego standardu złącz optycznych. W systemie japońskim stosuje się pięć stopni zwielokrotnienia:
Japońska hierarchia zwielokrotnienia
W wersji europejskiej multipleksuje się jednocześnie 32 kanały (jedna ramka 256 bitów), z których 2 pełnią funkcje sterujące i synchronizacyjne, a 30 kanałów jest użytecznych dla odbiorcy. Pasmo wynosi wówczas 2,048 Mb/s.
W systemie europejskim występuje pięć stopni zwielokrotnienia na kolejnych poziomach multipleksacji, które przedstawia poniższy rysunek. Krotność zwielokrotnienia pomiędzy muliplekserami to 4 w systemie europejskim i 4, 6 lub 7 w systemie amerykańskim. Ponadto w celu dopasowania poszczególnych sygnałów zbiorczych stosuje się dopełnienie dodatnie, co związane jest z brakiem synchronizacji pomiędzy poszczególnymi multiplekserami:
Europejska hierarchia zwielokrotnienia cyfrowego
Przy czym E5 jest rzadko wykorzystywany z powodu braku jednolitego standardu.
Ze względów historycznych systemy o przepływności do 2 Mb/s (pierwszy stopień zwielokrotnienia) są często nazywane systemami PCM, ze względu na to, że były to pierwsze systemy cyfrowe oparte na modulacji PCM, a nazwę PDH zaczęto używać dopiero dla systemów o wyższym stopniu zwielokrotnienia.
Właściwości i wady systemów PDH
w porównaniu do nowszych technologii mała przepływność sygnału liniowego,
zawodność systemów PDH,
energochłonność,
konieczność stosowania hierarchii demultiplekserów, kiedy chcemy wydzielić pojedynczy sygnał E1 z E4,
brak standaryzacji ostatnich stopni zwielokrotniania (E5, T4),
trzy różne standardy PDH na świecie (Europa, Ameryka, Japonia).
Przyszłość
Nowe systemy plezjochroniczne nie są już instalowane. Zostały wyparte przez nowsze systemy SDH.
