Charakterystyczną cechą kompleksu Pepiego II jest wysoki stopień zachowania konstrukcji.
Do tarasu świątyni dolnej prowadziły 2 rampy. Z tarasu droga pielgrzyma prowadziła przez drzwi do świątyni dolnej, ozdobionej portykiem ze scenami przedstawiającymi: przyjęcie władcy przez bogów, pokonanie wrogów, polowanie. Ze świątyni dolnej biegła długa na 400 m rampa, będąca drogą procesyjną, zdobiona scenami przedstawiającymi władcę jako triumfatora nad wrogami, a w górnej części znajdował się spis domen królewskich. Rampa dochodziła do świątyni górnej obejmującej właściwą świątynię kultową i świątynię składania ofiar dla zmarłego. Dzięki dobrze zachowanym obiektom udało się zrekonstruować w świątyni program ikonograficzny składania ofiar dla zmarłego. Znajdujące się tam reliefy przedstawiały:
w pomieszczeniu przed sanktuarium – relief przedstawiający króla z bogami i dostojnikami;
w sali ofiar – władca i ponad stu wymienionych imiennie dostojników podczas składania ofiar.
Wymiary samej piramidy są identyczne jak wymiary piramid jego poprzedników z VI dynastii: Tetiego, Pepiego I i Merenre I. Bok podstawy ma długość 78,75 metrów, wysokość – 52,5 m (pierwotnie 78,5 m), kąt nachylenia – 53°13'. Została ona zbudowana z małych kamieni związanych zaprawą z mułunilowego, a od zewnątrz pokryto ją okładziną z białego wapienia z Tury, której fragmenty zachowały się jeszcze na zachodniej ścianie piramidy
Wejście do niej znajduje się od strony północnej przez kaplicę wejściową. Od wejścia biegnie obniżający się korytarz o długości 16 m, przechodzący w przedsionek, za którym biegnie poziomy chodnik długi na 23 m. Za tym korytarzem znajduje się przedsionek komory grobowej, w którym są dwa wejścia: po jednej stronie – do komory grobowej, a po drugiej – do serdabu.
Piramida Pepiego II (jak i jego poprzedników) należy do tzw. "mówiących piramid". Sufit komory grobowej pokrywają złote gwiazdy na niebieskim tle, a ściany korytarzy i komór pokryte są Tekstami Piramid. Wewnątrz komory grobowej znaleziono pusty, granitowy sarkofag, noszący imiona i tytuły Pepiego II, oraz pokrywę skrzyni kanopskiej, stanowiącej pozostałość wyposażenia grobowego.
Przy południowo-wschodnim narożniku piramidy właściwej, umieszczona została mała piramidka kultowa o długości boku podstawy 15,75 m i kącie nachylenia 63°.
Piramidy królowych
W bezpośrednim sąsiedztwie piramidy Pepiego znajdują się grobowce jego żon: od strony północnej i północno-zachodniej, piramidy Neit i Iput II, a po stronie południowo-wschodniej – Udżebten, każda z własnym kompleksem grobowym. Być może z powodu zbliżającego się końca panowania Pepiego II, jego czwarta żona Anchenespepi IV nie została pochowana we własnej piramidzie, lecz w komorze odrodzenia świątyni grobowej Iput II, podobnie jak książę Ptahszepses pochowany został w kompleksie grobowym Unisa, w sarkofagu zaadaptowanym dla niego, a pochodzącym z czasów IV dynastii.
Znaczenie kompleksu
Piramida Pepiego II jest ostatnią znaną piramidą Starego Państwa i wybudowaną w kanonie Starego Państwa. Zawiera także bogate dekoracje, które udało się w znacznej mierze zrekonstruować. Uważa się, że kompleks grobowy, a w szczególności piramida Pepiego II, zostały ukończone nie później niż w 30 roku jego panowania i w związku z tym przez ponad 60 lat żadna ze znaczących budowli grobowych nie była budowana, co spowodowało znacząco długą przerwę w pracy kamieniarzy, murarzy i inżynierów. Brak praktyki niewątpliwie obniżył umiejętności niemających do wykonania żadnej "państwowej" pracy rzemieślników, co być może tłumaczy brak ogromnych kompleksów budowli w czasie Pierwszego Okresu Przejściowego.
Odkrywcy i badacze
John Perring – jako pierwszy prowadził prace badawcze na terenie kompleksu Pepiego II.
Gaston Maspero – 1881 rok – prawdziwy odkrywca i badacz wnętrz kompleksu grobowego.
Gustav Jequier – prowadził badania w latach 1926 – 1932.
Bibliografia
NicolasN.GrimalNicolasN., Dzieje starożytnego Egiptu, AdamA.Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, s. 120-121, ISBN 83-06-02917-8, OCLC749417518.
