Pieprz długi (Piper longum L.) – gatunek rośliny z rodziny pieprzowatych. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji. Swym wyglądem przypomina pieprz czarny. Posiada zwarty owocostan w kolorze szarobrązowym do czarnobrązowego. Kłosowate owocostany osiągają długość 2,5 do 4,5 cm i średnicę do 8 mm[3].
Zastosowanie
Używany jako przyprawa głównie w Indonezji. Do celów handlowych zbiera się całe owocostany przed ich dojrzeniem, a następnie poddaje się je procesowi suszenia[3]. Wartość pieprzu długiego jest mniejsza od pieprzu czarnego ze względu na aromat, natomiast pod względem ostrości jest mocniejszy. W dawnej Polsce ten gatunek pieprzu wykorzystywano jako surowiec leczniczy[4]. W XVIII i XIX wieku wykonywano z niego między innymi proszki leczące infekcje gardła, środki rozgrzewające mięśniowo, łakotki cukrowe, esencje lecznicze, powidełka[4]. W XVII w. w Prusach Królewskich był jednym ze składowych driakwi toruńskiej, tj. teriaku (uniwersalnego antidotum)[5].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abAleksander K.A.K.SmakoszAleksander K.A.K., Pieprz długi – botanika i historia naturalna, [w:] BożenaB.Płonka-Syroka, ArinA.Namal, AndrzejA.Syroka (red.), Elementy orientalne w diecie Europejczyków, Wydawnictwo Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, 2021, s. 187–204, ISBN 978-83-7055-652-5.
↑ abAleksander K.A.K.SmakoszAleksander K.A.K., Wykorzystanie surowców leczniczych z rodzaju Piper L. na ziemiach polskich od XVII do XIX w., [w:] BożenaB.Płonka-Syroka, AndrzejA.Syroka (red.), Lek roślinny, t. VIII, Wrocław: Arboretum, 2020, s. 75–93, ISBN 978-83-62563-72-2.
