Pińscy

herb nieznany
Państwo	Polska
Region	księstwo pińskie
Gniazdo rodzinne	Pińsk
Tytuły	książęta
Protoplasta	Michał Narymuntowicz
Pierwsza wzmianka	1355
Status rodziny	wymarła
Ostatni przedstawiciel	Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha
Data wymarcia	1960
Pochodzenie etniczne	wielkolitewskie
Ród macierzysty	Giedyminowicze
Gałęzie	Buremscy, Kurcewiczowie

Pińscy – wymarły, polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Michał Narymuntowicz, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Narymuntowiczów.

Pińscy wygaśli w linii męskiej w 1960 roku, wraz ze śmiercią Jerzego Koryatowicza-Kurcewicza-Bułyhy.

Nazwisko rodu Pińskich ma charakter odmiejscowy, a konkretniej pochodzi od miejscowości Pińsk na dzisiejszej Białorusi^[1].

Pińscy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Narymuntowiczów z dynastii Giedyminowiczów^[1].

Protoplastą Pińskich był książę Michał Narymuntowicz, syn Narymunta^[1].

Początkowo księstwo pińskie podlegało dynastii Rurykowiczów. Umierający w 1292 roku, Jurij Władimirowicz, książę piński z Rurykowiczów, pozostawił po sobie wdowę, synów i brata Demida. Ich dalszy los nie jest dokładnie znany, jednakże pewnym jest, że zostali oni wyrzuceni z księstwa pińskiego przez Giedymina, który władając tymi terenami, przekazał je swojemu synowi, Narymuntowi. Narymunt zginął jednak 2 lutego 1348 roku w bitwie nad rzeką Strawą, przez co ziemie pińskie przeszły pod panowanie jego syna, Michała Narymuntowicza^[1].

Michał nie panował na Pińsku zbyt długo. O samym jego istnieniu wskazuje jedynie nazwisko patronimiczne jego syna, który w dokumentach historycznych pisał się księciem pińskim Wasylem Michałowiczem Narymuntowiczem. Wasyl był więc trzecim księciem pińskim, a zarazem często występującą postacią na kartach historii. Pierwsza wzmianka na temat jego istnienia pochodzi z 1355 roku i jest też pierwszą wzmianką historyczną, dotyczącą rodu Pińskich^[1].

Ostatnim księciem na Pińsku z rodu Pińskich był Jurij Semenowicz, po którego śmierci księstwo trafiło pod panowanie króla Kazimierza IV Jagiellończyka, a w 1471 roku został ponownie nadany księżnej Marii i jej potomstwu, wdowie po Semenie Olelkowiczu, księciu kijowskim^[2].

Sam ród nie wymarł jeszcze wtedy, gdyż żył jeszcze tytułujący się księciem pińskim Michał Konstantynowicz, który co prawda nie panował już w księstwie swoich przodków, jednakże dał początek rodom Kurcewiczów i Buremskich^[2].

Książęta Buremscy wygaśli w 1610 roku, ostatnim z Kurcewiczów natomiast był Jerzy Koryatowicz-Kurcewicz-Bułyha, który odszedł w 1960 roku, kończąc tym samym ciągłość trwania rodu Pińskich i Kurcewiczów^[3].

Tę sekcję należy dopracować:

Drzewo genealogiczne jest niedokończone.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Drzewo genealogiczne zostało sporządzone na podstawie prac Józefa Wolffa oraz Jana Tęgowskiego^[4][5] .

• lista polskich rodów książęcych
• lista polskich rodów pseudoksiążęcych
• lista polskich herbów książęcych
• lista polskich władców

• JózefJ. Wolff JózefJ., Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895, s. 698 .

• Marek Minakowski: Kurcewicz (nekrolog). sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-08-11]. (pol.).