Organizmy mikroskopijne. Tworzą plechę o silnie rozgałęzionych strzępkach bez przegród, o grubości 6–10 μm, czyli dość grubych[3]. Strzępki w niektórych miejscach są rozszerzone, mogą też tworzyć niewielkie, nitkowate ssawki. Na starszych strzępkach powstają chlamydospory. Sporangiofory o nieograniczonym wzroście, podobne do strzępek, słabo rozgałęzione i mało zróżnicowane u poszczególnych gatunków. Tylko u niektórych gatunków (np. P. infestans) budową odróżniają się od strzępek. Zoosporangia o kształcie elipsoidalnym, elipsoidalno-jajowatym, elipsoidalno-gruszkowatym, owalnym, gruszkowatym, z brodawkami, o słabo widocznych brodawkach, lub bez brodawek. W zależności od obecności lub nie brodawek wyróżnia się grupę gatunków papillate (o widocznych brodawkach), semipapillate (słabo widoczne), nonpapillate (brodawki niewidoczne). Pływki dojrzewają w zoosporangiach, czasami nawet zaczynają w nich kiełkować. Wydostają się z zoosporangium albo przez wieczko (jeśli jest), albo przez pęknięcie w ścianie. U niektórych gatunków, np. P. infestans zarodnie podobnie, jak zarodniki od razu kiełkują w strzępkę. Lęgnie kuliste. Plemnie zazwyczaj jednokomórkowe, czasami dwukomórkowe, na tej samej strzępce, co lęgnia (przy lęgni lub wokół lęgni). Oospory o średnicy ponad 25 μm. Niektóre gatunki są heterotaliczne, oospory tworzą się u nich dopiero wtedy, gdy zetkną się strzępki różniące się płciowo. Inne są homotaliczne, u nich oospory powstają na strzępkach tej samej plechy. Czasami w hodowli niektóre gatunki heterotaliczne po jakimś czasie stają się homotaliczne. W obrębie rodzaju Phytophthora obserwowano też zjawisko heterotalizmu fizjologicznego, polegającego na tym, że tworzenie zarodni odbywa się w zależności od hormonów płciowych[4].
Zarodnie pływkowe mogą powstawać już w kilkanaście godzin po wniknięciu strzępki infekcyjnej do tkanek rośliny. W okresie wegetacyjnym proces tworzenia pływek może wystąpić wielokrotnie. Czynnikiem stymulującym ich uwalnianie się jest obecność wody i nawet niewielkie wahania temperatury. Niektóre gatunki wytwarzają chlamydospory zdolne przetrwać przez jakiś czas poza organizmem żywiciela[3].
Znaczenie
Większość gatunków to pasożyty roślin dwuliściennych, endobionty, rozwijające się wewnątrz tkanek roślin. U roślin uprawnych wywołują groźne choroby roślin zwane fytoftorozami, zamieranie podstawy pędów, nekrozy, zgnilizny korzeni, bulw, cebul i owoców, plamistości liści. Gatunki te wyrządzają ogromne szkody w rolnictwie, a ich zwalczanie jest trudne. Nieliczne tylko gatunki żyją w wodach słodkich[4].
↑ abcLeszek B.L.B.OrlikowskiLeszek B.L.B., TomaszT.OszakaTomaszT. (red.), Fytoftorozy w szkółkach i drzewostanach leśnych. Klucz do oznaczania Phytophthora, Warszawa 2009. Brak numerów stron w książce
↑ abJoannaJ.MarcinkowskaJoannaJ., Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7. Brak numerów stron w książce
.jpg)