W połowie 1948 roku powrócił do Polski, gdzie pozostawała jego żona[1][2]. Pracował do momentu przejścia na emeryturę w klubie Skra Warszawa[2][3]. Zmarł 14 grudnia 1972 roku w Warszawie[6].
Kariera piłkarska
W latach 1921–1922, podczas pobytu w obozie jenieckim pod Toruniem i krótko po tym, grał w piłkę nożną w zespołach Internowani Toruń oraz Czarni Toruń. W 1923 roku rozpoczął występy w Legii Warszawa. Brał wówczas udział w lokalnych rozgrywkach piłkarskich oraz meczach towarzyskich[7]. W 1925 roku z powodu trudności finansowych i organizacyjnych przeniósł się do WTC Warszawa, gdzie zaoferowano mu wyższe pobory[1][7]. Po kilku miesiącach powrócił do Legii Warszawa, gdyż działacze klubu zagrozili mu nieprzedłużeniem wizy na pobyt w Polsce, co oznaczałoby dla niego emigrację do innego kraju, gdyż w ZSRR groziły mu represje polityczne[7].
W 1926 roku Akimow zdobył z Legią Puchar Polskiego Towarzystwa Eugenicznego, który uznawany jest za pierwsze trofeum w historii klubu[7][8]. Zawody rozgrywano w eksperymentalnym formacie piętnastominutowych spotkań i drużyn liczących po 6 graczy[7][8].
15 maja 1927 zadebiutował w nowo utworzonej lidze polskiej w meczu przeciwko Warcie Poznań, zakończonym zwycięstwem 3:1[9]. Tym samym został pierwszym zagranicznym zawodnikiem w historii Ekstraklasy[7][9]. We wrześniu 1934 roku w meczu przeciwko Garbarnii Kraków (0:3), z powodu absencji Józefa Nawrota, decyzją trenera Gustava Wiesera wystąpił na pozycji napastnika[10]. Ogółem w latach 1927–1936 rozegrał w polskiej ekstraklasie 23 spotkania[2], przez znaczną część tego okresu występując w zespole rezerw[11]. Po zakończeniu kariery zawodniczej został sędzią piłkarskim.
.jpg)