Pascal 360 – implementacja języka Pascal opracowana w Instytucie Podstaw Informatyki PAN.

Pascal 360 został zrealizowany do pracy w systemie operacyjnym OS 360 dla komputerów serii IBM 360/370 i Maszyn Jednolitego Systemu. Opracowanie zostało wykonane w latach 1975–1980 w Instytucie Podstaw Informatyki PAN, przez zespół autorów w składzie:

• Krzysztof Anacki
• Michał Iglewski
• Artur Krępski
• Marek Missala

Język Pascal 360 został opracowany na bazie standardu języka wzorcowego i systemu Pascal 6000. Zawiera w sobie zarówno pewne rozszerzenia jak i ograniczenia w stosunku do ww. standardów, wynikające bądź ze specyfiki systemu komputerowego, na którym pracował, jak i dodatkowych wymogów użytkowych.

Rozszerzenia to m.in.:

• dostęp do zewnętrznych procedur, poprzez dyrektywy:
  • external – dla procedur z innych języków, np. Fortran
  • pascal – dla procedur pascalowych
• typ rzeczywisty podwójnej precyzji longreal
  • dokładność reprezentacji 15 lub 16 cyfr dziesiętnych
  • w literale liczbowym stosowanie litery d lub D (zamiast e lub E stosowanym w literałach pojedynczej precyzji real)
• realizacja dostępu do plików zewnętrznych i lokalnych oraz różne rozszerzenia dla operacji plikowych
• dodatkowe podprogramy standardowe.

Ograniczenia to m.in.:

• rozróżnianie identyfikatorów na podstawie pierwszych 8 znaków
• ograniczenia dla typów wyliczeniowych i okrojonych
• ograniczenia dla zmiennych plikowych
• zastąpienie pewnych standardowych znaków – innymi (ze względów technicznych specyfiki komputerów, np. znak ↑ zastąpiony znakiem @, itd.).

Pojęcie Pascal 360 obejmuje również kompilator tego języka. Sam kompilator został napisany w Pascalu. Skompilowane moduły wynikowe umieszczane były w standardowym pliku sysgo i przeznaczone do dalszego przetwarzania przez systemowe programy łączące i ładujące.

Oprócz kompilatora dostarczane były pewne narzędzia wspomagające przeznaczone do testowania programów (kodów źródłowych) i danych oraz ułatwiające współpracę z oprogramowaniem systemu, w tym z Językiem opisu prac. Znaczącym ułatwieniem była możliwość stosowania asercji formułujących właściwości programów. Dostępne był parametry kompilacji (według współczesnej nomenklatury dyrektywy kompilatora), zapisywane w komentarzach, w których pierwszy znak był znakiem dolara $, a kolejny jednoliterowym oznacznikiem dyrektywy, po którym zapisywane były ewentualne argumenty dyrektywy. W testowaniu programów pomocny był wydruk kompilatora (otrzymywany dyrektywą L), w którym po każdym wierszu zawierającym błędy, dodawany był wiersz wyróżniony na początku wiersza zestawem znaków „*****” i dalej zawierający na odpowiednich pozycjach, kody wykrytych w wierszu powyżej błędów.

• Turbo Pascal

• Michał Iglewski, Jan Madey, Stanisław Matwin, Pascal. Język wzorcowy – Pascal 360., Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1984, wydanie trzecie – zmienione, Seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania, ISBN 83-204-0597-1,
• Krzysztof Anacki, Artur Krępski, Marek Missala, Konstrukcja procesora języka PASCAL., Warszawa ; Łódź : Państ. Wydaw. Nauk., 1987.