Partia Postępowa (ang.Progressive Party), Partia Łosia (ang. Bull Moose Party) – amerykańska rozłamowa partia polityczna, która powstała jako platforma wyborcza Theodore’a Roosevelta w wyborach prezydenckich w 1912 roku.
Roosevelt pragnął zostać kandydatem Partii Republikańskiej w wyborach w 1912 roku, jednak nie znalazł poparcia[1]. Sprzeciwiając się narastającemu konserwatyzmowi w Partii Republikańskiej kontrolowanej przez prezydenta Williama Tafta, senator Robert M. La Follette z Wisconsin zorganizował w 1911 roku Narodowo-Republikańską Ligę Postępową. W następnym roku przekształciła się ona w Partię Postępową i 7 sierpnia 1912 roku zorganizowała konwencję, na której nominowała Roosevelta na kandydata na prezydenta, a Hirama W. Johnsona z Kalifornii na wiceprezydenta. Popularna nazwa Partia Łosia pochodzi od określenia, którym często opisywał się Roosevelt, porównując się do silnego i pełnego wigoru zwierzęcia[2].
Partia Postępowa wyrażała poglądy zbieżne z ideami jej przywódcy, popierając prawa obywatelskie kobiet, budowę systemu zabezpieczenia społecznego, regulację sektora bankowego, ubezpieczenia zdrowotne w przemyśle i zwiększenie praw robotników[1].
Partia zdobyła ok. 25% głosów wyborców. Z powodu rozłamu wśród republikanów i powstania Partii Postępowej, zwycięstwo odniósł demokrata Woodrow Wilson[2]. Partia nominowała kandydatów w wyborach do Kongresu w 1914 roku, jednak osiągnęli oni mierne wyniki. Z czasem Partia Postępowa zaczęła tracić na znaczeniu[2], po czterech latach Roosevelt pojednał się z Partią Republikańską i wrócił w jej szeregi[3], choć postępowcy proponowali mu nominację prezydencką. Po odmowie Roosevelta, Partia Postępowa nominowała Charlesa Hughesa, co spowodowało kryzys w ugrupowaniu[1]. Wkrótce potem partia zaprzestała działalności[3].
