Pablo Aimar

Pablo César Aimar Giordano

Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1979 Río Cuarto
Wzrost	170 cm
Pozycja	pomocnik
Informacje klubowe
Klub	Argentyna U-17 (selekcjoner)
Kariera juniorska
Lata Klub 1985–1993 Estudiantes Río Cuarto 1993–1996 River Plate
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1996–2000 River Plate 82 (21) 2001–2006 Valencia CF 162 (27) 2006–2008 Real Saragossa 53 (5) 2008–2013 SL Benfica 107 (12) 2013–2014 Johor Darul Takzim 8 (2) 2015 River Plate 1 (0) W sumie: 413 (67)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1995  Argentyna U-17 12 (4) 1996–1999  Argentyna U-20 21 (7) 2000  Argentyna U-23 7 (0) 1999–2009  Argentyna 52 (8) W sumie: 92 (19)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2017– Argentyna U-17 2018 Argentyna U-20 (asystent) 2018– Argentyna (asystent)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América srebro Wenezuela 2007 Puchar Konfederacji srebro Niemcy 2005
Multimedia w Wikimedia Commons

Pablo César Aimar Giordano (ur. 3 listopada 1979 w Río Cuarto) – argentyński piłkarz grający na pozycji ofensywnego pomocnika.

Od 2007 roku posiada również obywatelstwo hiszpańskie.

Pablo César Aimar Giordano urodził się w Rio Cuarto jako syn Esteli i Ricardo, ma młodszego brata Andrésa, który również jest piłkarzem i siostrę Laurę.

Mając 15 lat, za namową kolegów z podwórkowej drużyny wyjechał do Buenos Aires i zgłosił się do River Plate, klubu, któremu kibicował od dziecka.

W pierwszym zespole River Plate zadebiutował już 11 sierpnia 1996 roku w przegranym 0:1 meczu z Colón de Santa Fe, ale regularnie występować zaczął dopiero na początku 1998. 20 lutego tego roku, w meczu z Rosario Central, zdobył pierwszego gola w zawodowej karierze. Z Javierem Saviolą i Juanem Pablo Ángelem tworzył ofensywny tercet zwany przez dziennikarzy Trzema Muszkieterami.

Wiosną 2000 roku o Aimara zaczęły się starać czołowe kluby europejskie, najpierw Chelsea FC, później także Inter Mediolan, S.S. Lazio, ACF Fiorentina i AC Parma. W lipcu do grona klubów chcących kupić Aimara dołączył FC Barcelona. Wszystkie oferty zostały odrzucone, David Pintado, prezes River Plate, żądał kwoty 25 milionów funtów.

Żądania finansowe argentyńskiego klubu zostały ograniczone w roku 2001. Skorzystała z tego Valencia CF, płacąc za Aimara, mającego już na koncie wyróżnienie dla najlepszego piłkarza Argentyny 2000 roku, 13,5 miliona funtów.

Miał zadebiutować w meczu z ligowym z Numancią, ale nie mógł wystąpić ze względu na zawieszenie za nadmiar żółtych kartek jeszcze z ligi argentyńskiej. Jego debiut przypadł więc na mecz Ligi Mistrzów z Manchesterem United. Po końcowym gwizdku mówił: „Nie było źle, ale muszę złapać rytm gry obowiązujący w Hiszpanii”^[1]. Po spotkaniu z Manchesterem Aimara komplementował m.in. Johan Cruijff, mówiąc: „To zawodnik kompletny [...] Sądzę, że zrewolucjonizuje europejski futbol”^[2].

Następnym meczem Aimara był jego debiut w Primera División – w meczu z UD Las Palmas zdobył gola z rzut wolnego. W sezonie 2001/2002 wygrał z Valencią ligę hiszpańską, strzelając 4 gole w 33 meczach. Jeszcze bardziej udany był sezon 2003/2004, w którym jego klub nie tylko wygrał Primera División, ale też zdobył Puchar UEFA i Superpuchar Europy.

Latem 2006 roku Aimar za 12 milionów euro odszedł do Realu Saragossa. W barwach nowej drużyny zadebiutował w przegranym 2:3 wyjazdowym meczu z Deportivo La Coruña 27 sierpnia 2006 roku. Dla klubu z Aragonii rozegrał 57 meczów, w których strzelił 5 goli.

17 lipca 2008 roku za 6,5 miliona euro trafił do SL Benfica. Aimar z portugalskim klubem podpisał 4-letni kontrakt. Przez pierwsze pół roku nie mógł regularnie grać przez liczne kontuzje, potem jednak stał się podstawowym zawodnikiem swojego zespołu. W kolejnym sezonie wraz z Javierem Saviolą stanowił o sile ofensywy drużyny z Lizbony. W sezonie 2010/2011 rozegrał rekordowe w swojej karierze 46 meczów.

6 lipca 2013 roku ogłosił, że odchodzi z Benfiki i dziękuje klubowi za „wspaniałe pięć lat”.

14 września 2013 roku został nowym piłkarzem Johor Darul Takzim^[3]. Z malezyjskim klubem pomocnik podpisał roczną umowę.

W nowym zespole Argentyńczyk zadebiutował sześć miesięcy po podpisaniu umowy, w wygranym 2-0 meczu z Perak FA.

Aimar odszedł z malezyjskiego klubu 21 kwietnia 2014 roku. Powodem rozstania były problemy zdrowotne zawodnika^[4].

W 1995 José Néstor Pekerman powołał Aimara do składu reprezentacji Argentyny U-17 na mistrzostwa świata w tej kategorii wiekowej odbywające się w Ekwadorze. Dwa lata później znalazł się w składzie na MŚ U-20 w Chile. Tam zdobył cztery gole, pomagając swojej drużynie w zdobyciu złotego medalu i został wybrany do jedenastki najlepszych graczy turnieju. W kolejnych MŚ U-20, rozrywanych w Malezji, Argentyna – znów z Aimarem w składzie – zdobyła brązowy medal.

W dorosłej reprezentacji Argentyny zadebiutował 9 czerwca 1999 roku w zremisowanym 2:2 spotkaniu z Meksykiem. W tym samym roku jako rezerwowy pojechał na Copa América.

W ciągu swojej całej reprezentacyjnej kariery rozegrał 52 mecze, w których zdobył 8 goli.

• Mistrzostwo Argentyny: 1997 (Torneo Apertura), 1998 (Torneo Apertura), 2000 (Torneo Clausura)
• Mistrzostwo Hiszpanii: 2002, 2004 (Valencia CF)
• Puchar UEFA: 2004 (Valencia CF)
• Superpuchar Europy: 2004 (Valencia CF)

• Mistrzostwo Świata U-20: 1997

• Pablo Aimar w bazie National Football Teams (ang.)