Płaszcz pocisku – wykonana z plastycznego stopu metali zewnętrzna powłoka pocisku^[1] okrywająca ołowiany rdzeń.

Dzięki wyższej temperaturze topnienia płaszcz w przeciwieństwie do ołowiu nie nadtapia się w czasie strzału. Zapewnia to lepsze prowadzenie pocisku w gwincie lufy oraz pozwala na nadanie pociskowi większej prędkości^[1]. Zapobiega też odkładaniu się warstwy ołowiu w przewodzie lufy.

Głównie używane są mosiądze o różnej zawartości cynku. Najczęściej jest to tombak o składzie 95% Cu i 5% Zn (ang. gilding metal). W celu obniżenia kosztów wykorzystuje się także ciągliwą stal, zazwyczaj platerowaną miedzią, lub jej stopów^[1]. Dawniej^{[potrzebny przypis]} używany był również melchior^[2], obecnie niestosowany^{[potrzebny przypis]}.

• pełnopłaszczowy FMJ (ang. full metal jacket) – pocisk okryty z wyjątkiem dna, płaszcz metalowy wykonywany metodą tłoczenia z blachy
• całopłaszczowy TMJ (ang. total metal jacket) – pocisk okryty łącznie z dnem, płaszcz metalowy wykonywany metodą elektrochemiczną lub analogicznie do FMJ z dodatkowym krążkiem z blachy zakrywającym dno
• półpłaszczowy JSP (ang. jacketed soft-point) – pocisk okryty z wyjątkiem części czołowej (odsłonięty miękki wierzchołek)

• z wgłębieniem wierzchołkowym JHP (ang. jacketed hollow-point) – pocisk z okrytym dnem posiadający wydrążenie w części czołowej (amunicja dum-dum)

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 177. ISBN 83-86028-01-7.