Osłonice (Tunicata), strunoogonowe (Urochordata, Urocorda) – grupa strunowców o prostej budowie, przechodzących rozwój złożony[2]. Są zwierzętami wyłącznie morskimi[2]. Charakteryzują się obecnością zewnętrznej, organicznej osłonki – tuniki[2][3] – o rozmaitej grubości i konsystencji, zbudowanej z tunicyny[4] – węglowodanu niestrawnego, chroniącego przed drapieżnikami[3][5]. Tunika pełni rolę szkieletu zewnętrznego, okresowo zrzucanego. W tunice znajdują się komórki tworzące krew, pigment i włókna kolagenowe[5].
Ciało niesegmentowane, workowate lub beczułkowate[4][5][2], o długości od 0,3 mm do 40 cm, a u form kolonijnych do około 4 m. Struna grzbietowa występuje jedynie w stadium larwalnym (poza ogonicami)[4][3], u form dorosłych występują szczeliny skrzelowe[6]. Układ rozrodczy obojnaczy albo rozdzielnopłciowy, układ krwionośny otwarty, brak układu wydalniczego[2]. Osobliwością osłonic jest periodyczna zmiana kierunku obiegu krwi, co ok. 10 skurczów[7].
Szacuje się, że występuje 2000–3000 gatunków osłonic[3][7]. Wśród osłonic występują gatunki osiadłe i wędrowne, larwy są zawsze planktoniczne[4]. Większość osłonic zasiedla ciepłe, płytkie wody[3]; niektóre żyją w głębinach, tworząc liczne skupiska. Spotykane są w zachodniej części Bałtyku. Gatunki pelagiczne stanowią składnik zooplanktonu.
↑Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. Systematyka. Warszawa: PWN, 2007, s. 58. ISBN 978-83-01-13945-2.
Bibliografia
Mały słownik zoologiczny. Bezkręgowce. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1984. ISBN 83-214-0428-6. Brak numerów stron w książce
Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. PWN, 2008. ISBN 978-83-61492-24-5. Brak numerów stron w książce
Czesław Jura: Bezkręgowce : podstawy morfologii funkcjonalnej, systematyki i filogenezy. Warszawa: PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14595-8. Brak numerów stron w książce
