Opowiadania o Leninie (ros. Рассказы о Ленине) – zbiór opowiadań autorstwa Michaiła Zoszczenki z 1940.

W ZSRR opowiadania o „wodzu rewolucji” były elementem propagandy radzieckiej i choć napisane dla dzieci w wieku przedszkolnym^[1], były lekturą obowiązkową w szkołach w klasach młodszych^[2].

Nie podkreślano przy tym autorstwa Zoszczenki^[3], którego jeszcze w 1946 poddano represjom, następnie aż do śmierci pozbawiono możliwości druku^[2]. Opowiadania są przekomarzaniem się, subtelną ironią^[4], parodią moralizatorskich opowieści o Włodzimierzu Leninie^[2]. W jednym z opowiadań rybak prosi Lenina o wsparcie dla rybołówstwa, bo ryby, nie mogąc doczekać się radzieckich sieci (za mało ich wytwarzano, również kutry wymagały remontu), odpływają na wody angielskie^[1][5]. Autor bawi się konwencją, gdy ukazuje bohatera jako postać idealną i bez skaz, krynicę cnót^[6] – w innym opowiadaniu jako kilkulatek przyznaje się, po dwóch miesiącach wewnętrznej walki, do przypadkowego kłamstwa i zbicia karafki, po czym z ulgą i uśmiechem zasypia^[3]. Wszystkie czyny i uwagi bohatera są sprawiedliwe i mądre^[6]. Opowiadania były materiałem do tworzenia późniejszych anegdot i parodii^[2].

Utworu nie należy mylić z książką Aleksandra Kononowa(inne języki) z 1939 pod tym samym tytułem, wydaną w Polsce m.in. przez „Naszą Księgarnię” w tłumaczeniu Andrzeja Miłosza w 1950^[7][8].

Polskie tłumaczenie „Opowiadań o Leninie” wydała także „Nasza Księgarnia” w 1970 w niewielkim, jak na tamte czasy, nakładzie 30 tys. egzemplarzy^[5]. Z uwagi na przedstawienie bohatera z użyciem elementów hagiograficznych, zakrawające na wyrafinowaną kpinę lub ironię – co było celowym zabiegiem znanego z użycia humoru autora – opowiadania osiągnęły duży sukces, bo w Polsce – odczytując tzw. „drugie dno” – czytano je w domach, głośno się śmiejąc. W rezultacie ambasada radziecka w Warszawie zażądała wycofania przekładu z księgarń^[9].

Wojciech Maziarski opublikował w 2017 nawiązujące do Opowiadań Zoszczenki Czytanki o dobrej zmianie. Lektury z ćwiczeniami dla mord zdradzieckich i kanalii. Miejsce Lenina zajmuje tam Jarosław Kaczyński^[10].

Opowiadania zamieszczone w publikacji^[6]:

• Karafka
• Szary koziołeczek
• Opowieść o tym, jak się Lenin uczył
• O tym, jak Lenin przestał palić
• O tym, jak Lenin przechytrzył żandarmów
• Czasami można jeść kałamarze
• O tym, jak Lenin kupił zabawkę pewnemu chłopcu
• U fryzjera
• Zamach na Lenina
• Lenin i wartownik
• O tym, jak Leninowi podarowano rybę
• O tym, jak ciocia Teodozja rozmawiała z Leninem
• Lenin i zdun
• Omyłka
• Pszczoły
• Na polowaniu

• 1970, Warszawa: Instytut Wydawniczy „Nasza Księgarnia”, tł. Adam Galis, il. Anna Włoczewska, OCLC 830849761, PB 1970/3224^[11]
• 1992, Olsztyn: Wydawnictwo EF-TE-ER ISBN 978-83-900115-4-7.
• 1999, Bajeczki o towarzyszu Leninie. Według Michaiła Zoszczenki, tł. i czyta Janusz Horodniczy; koment. Jerzy Stefański, Warszawa: Accord Song, cop. 2004. Audiobook on CD, OCLC 838934320.

• Monika Goszczyńska, „To jest wielki człowiek! A jaki skromny!”. Uczłowieczony wizerunek Lenina w opowiadaniach, „Przegląd Rusycystyczny”, R. 36, nr 3 (2014), s. 59–76.