Oporządzenie polowe szeregowca – system oporządzeniowy oparty na pasoszelkach używany w Wojsku Polskim od początku lat 70. XX wieku. Niektóre elementy tego systemu występują w tyłowych i szkolnych jednostkach Wojska Polskiego do dnia dzisiejszego.^{[potrzebny przypis]}

Parciane pasoszelki zostały wprowadzone na wyposażenie Ludowego Wojska Polskiego w początku lat 70. XX wieku, w tym czasie podobne rozwiązania występowały w innych armiach państw Układu Warszawskiego. Nowy system zastąpił poprzednią, używaną od lat 40. do lat 60. wersję oporządzenia opartą na produkowanym po II wojnie światowej tornistrze wz. 1933, niekiedy w wersji wz. 1933/1950, który był wzmacniany na spodzie skórą. Oporządzenie to wywodziło się w prostej linii z oporządzenia armii niemieckiej z okresu II wojny światowej. Choć takie oporządzenie było nieergonomiczne oraz technologicznie przestarzałe miało swoje niewątpliwe zalety przy koncepcji wojny totalnej, w której należało wyposażyć kilkuset tysięcy żołnierzy z poboru – było tanie i łatwe w produkcji^{[potrzebny przypis]}.

Na przełomie lat 80. i 90. wprowadzono nowe elementy (m.in. nowy typ plecaka, nowe pasy, ładownice na magazynki), lecz system pozostawał przestarzały. W drugiej połowie lat 90. wprowadzono szelki wz. 988/MON oraz nowe rodzaje plecaków. Obecnie duża część żołnierzy (zwłaszcza pełniących służbę poza granicami kraju) używa kamizelek i plecaków zakupionych prywatnie (lub interwencyjnie przez jednostki). Obecnie parciane pasoszelki używane są w jednostkach tyłowych, NSR oraz podczas szkolenia unitarnego.

Oporządzenie składało się z:

• pasa szeregowca wykonanego z beżowego partu
• parcianych szelek do oporządzenia, w późniejszej produkcji także nylonowych
• torby z maską przeciwgazową (Bss-mo-4u lub MP-4)
• ogólnowojskowego zestawu ochronnego OP-1 w pokrowcu,
• łopatki piechoty w pokrowcu
• torby na wyposażenie, tzw. chlebak
• ładownicy na trzy magazynki kbk AK/AKM
• tornistra
• Manierki wz.37

Występowały dwie konfiguracje oporządzenia: tzw. pełne i niepełne. Oporządzenie pełne obowiązywało podczas warty, przy wyjściu na ćwiczenia w pole lub na rozkaz przełożonych. Natomiast oporządzenie niepełne składało się z takich samych elementów z wyjątkiem tornistra.

• Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego. Tom I, wyd. MON, 1972
• Michał Sitarski. Oporządzenie w WP – stan obecny i potrzeby. „Nowa Technika Wojskowa”. 12/2011, s. 56-57. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655. (pol.).