Oporządzenie żołnierza (także: ekwipunek) – zestaw przedmiotów stanowiących wyposażenie indywidualne żołnierza, umożliwiających mu wykonywanie określonych zadań oraz zaspokajających jego potrzeby bytowe. W różnych okresach zestaw elementów oporządzenia kształtował się odmiennie, zależny był również od charakteru wykonywanych zadań^[1].

Oporządzenie związane z uzbrojeniem:

• żabki do bagnetów lub szabli,
• ładownice,
• hełmy,
• maski przeciwgazowe,
• kamizelki kuloodporne,
• łopatki,
• pasy, szelki i troki,
• torby, pokrowce i futerały do broni, sprzętu, przyborów itp.

Oporządzenie mundurowe:

• odzież ochronna,
• tornistry, dzisiaj częściej zasobniki.
• plecaki
• chlebaki,
• manierki,
• menażki,
• niezbędniki,
• przybory do czyszczenia (konserwacji) munduru i obuwia,
• przybory toaletowe,

Oporządzenie specjalne (przewidziane dla pewnych grup żołnierzy):

• mapniki,
• lornetki,
• zegarki,
• busole,
• torby, oficerskie, podoficerskie i oddziałów porządkowych,
• gwizdki,
• hełmy i okulary motocyklistów,
• hełmofony czołgowe i lotnicze^[a]
• kamizelki ratunkowe,
• kamizelki odblaskowe
• łopaty saperskie.

Aktualnie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przedmioty oporządzenia zostały wymienione w Rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie umundurowania oraz wyekwipowania żołnierzy zawodowych i kandydatów na żołnierzy zawodowych^[2].

• rynsztunek
• oporządzenie polowe Wojska Polskiego

• Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I.
• HenrykH. Wielecki HenrykH., Polski mundur wojskowy 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995, ISBN 83-11-08510-2, OCLC 69289066 . Brak numerów stron w książce