Omnibus konny – zabytkowy środek transportu przypominający tramwaj, ale nie poruszający się po torach, kursujący na terenie śródmieścia Warszawy. Omnibusy administrowane są przez Zarząd Transportu Miejskiego.
W 1881 roku funkcjonowało 8 miejskich linii omnibusowych i 3 sezonowe linie podmiejskie do Zacisza, Wierzbna i Marcelina. W apogeum funkcjonowania tego środka transportu w roku 1904 po Warszawie kursowało 128 omnibusów[1]. W końcu 1906 roku otwarto linię łączącą Krakowskie Przedmieście z Potokiem koło Marymontu, blisko Lasu Bielańskiego[2].
W 1907 roku Zarząd Tramwajów ze środków pochodzących z likwidacji tramwajów konnych zakupił 12 omnibusów w kolorze żółtawym z 15 miejscami siedzącymi i 6 stojącymi, które 16 października 1908 roku skierowano na trasę Nowe Miasto – Krucza, obsługiwaną w godzinach 7 – 23. Do upadku tego rodzaju transportu przyczynił się rozwój tramwajów konnych (od 1866) i elektrycznych. Ostatnią linię omnibusową z ulicy Nowowiniarskiej na Pragę zlikwidowano w 1911 roku[1][3].
Zasady funkcjonowania tego rodzaju transportu regulowała Instrukcja dla właścicieli omnibusów, powożących omnibusami i konduktorów, w której określono warunki wydawania koncesji, sposób oznaczania omnibusów, czy wygląd zewnętrzny obsługi[4].
Reaktywacja
Po długiej przerwie omnibusy wróciły na stołeczne ulice w roku 2005[1]. 12 osobowy pojazd przewiózł w ubiegłym roku ponad 4 tysiące osób.
Trasa
Omnibus na Podwalu
Stare Miasto – Podwale – Freta – Rynek Nowego Miasta – Freta – Świętojerska – Plac Krasińskich – Miodowa – Senatorska – Wierzbowa – Moliera – Senatorska – Stare Miasto
