PROFILPELAJAR.COM

Oleh Hornykiewicz
	; Oleh Hornykiewicz (1985)
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1926 ; Sichów (Lwów)
Data i miejsce śmierci	26 maja 2020 ; Wiedeń
Zawód, zajęcie	biochemik
Alma Mater	Uniwersytet Wiedeński
	Multimedia w Wikimedia Commons

Oleh Hornykiewicz (ur. 17 listopada 1926 w Sichowie, zm. 26 maja 2020 w Wiedniu) – austriacki biochemik, pochodzenia ukraińskiego.

Oleh Hornykiewicz urodził się w Sichowie (obecnie część Lwowa), na terenie II Rzeczypospolitej w rodzinie popa. Po wybuchu II wojny światowej, kiedy miał 13 lat, wyjechał, wraz z rodziną do Austrii. Po wojnie podjął studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim^[1]. Ukończył je w 1951 roku i podjął pracę naukową na Wydziale Farmakologii, gdzie badał rolę białek przenoszących miedź w chorobie Wilsona^[2].

W latach 1956–1958 Oleh Hornykiewicz przebywał, dzięki stypendium British Council, na Uniwersytecie Oksfordzkim w zespole Hermanna Blaschko, prowadzącym badania nad katecholaminami, monoaminooksydazą oraz karboksylazą DOPA^[2].

Po powrocie do Wiednia Oleh Hornykiewicz, połączył swoje dotychczasowe zainteresowania jądrami podstawnymi oraz dopaminą i rozpoczął pomiary poziomu dopaminy w prążkowiu osób zmarłych na choroby neurologiczne. Zaobserwował niedobory dopaminy jedynie w jądrze ogonistym i skorupie osób cierpiących na chorobę Parkinsona^[1].

Wraz z neurologiem, Waltherem Birkmayerem, Hornykiewicz prowadził próby podawania dopaminy pacjentom z chorobą Parkinsona, efekty, zwłaszcza w przypadku akinezji, były spektakularne^[2]. Kolejnym etapem, było podawanie prekursora dopaminy lewodopy. Pacjenci, którzy dotychczas nie byli w stanie podnieść się z pozycji leżącej lub siedzącej zaczynali chodzić, poprawiała im się mowa, powracała mimika twarzy^[2].

W latach 1967–1976 pracował na University of Toronto, a następnie wrócił do Wiednia, gdzie kierował Instytutem Farmakologii Biomedycznej^[1].

W 1979 roku otrzymał, wraz z Rogerem Wolcottem Sperrym i Arvidem Carlssonem, Nagrodę Wolfa w dziedzinie medycyny. Gdy w roku 2000, Arvid Carlsson znalazł się wśród laureatów nagrodą Nobla w dziedzinie medycyny, za „odkrycia dotyczące przekazywania sygnału w układzie nerwowym”, około 200 naukowców podpisało petycję z protestem przeciwko nie uwzględnieniu Hornykiewicza^[3].