Oktogen
|
|
| Nazewnictwo
|
|
|
| Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
1,3,5,7-tetranitro-1,3,5,7-tetraazacyklooktan
|
| Inne nazwy i oznaczenia
|
| HMX, oktogen
|
|
| Ogólne informacje
|
| Wzór sumaryczny
|
C4H8N8O8
|
| Masa molowa
|
296,16 g/mol
|
| Identyfikacja
|
| Numer CAS
|
2691-41-0
|
| PubChem
|
17596
|
| SMILES
|
C1N(CN(CN(CN1[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-])[N+](=O)[O-]
|
|
| InChI
|
InChI=1S/C4H8N8O8/c13-9(14)5-1-6(10(15)16)3-8(12(19)20)4-7(2-5)11(17)18/h1-4H2
|
| InChIKey
|
UZGLIIJVICEWHF-UHFFFAOYSA-N
|
|
|
|
|
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
|
Oktogen, HMX (1,3,5,7-tetranitro-1,3,5,7-tetraazacyklooktan) – organiczny związek chemiczny, jedna z nitroamin heterocyklicznych. Jest prawie najsilniejszym ze wszystkich znanych obecnie kruszących materiałów wybuchowych[a].
Właściwości:
- Prędkość detonacji 9100 m/s przy gęstości 1,89 g/cm³
- Maksymalna gęstość 1,96 g/cm³
Został otrzymany w 1941 roku przez Wrighta i Bachmanna, którzy wykryli jego obecność w postaci domieszki w heksogenie wytwarzanym ówczesnymi metodami. Obecnie jest produkowany w wielu krajach na skalę przemysłową ze względu na parametry wybuchowe. Ma dużą termostabilność i wrażliwość na bodźce mechaniczne zbliżoną do heksogenu.
Jest składnikiem m.in. oktolu, A-589, RX-04-AU, RX-04-DS, RZ-04-P1.
Otrzymywanie
Synteza oktogenu jest dość kosztowna w porównaniu z innymi materiałami wybuchowymi. Polega ona na nitrowaniu urotropiny kwasem azotowym w obecności bezwodnego kwasu octowego, bezwodnika octowego oraz trójfluorku boru w postaci kompleksu z bezwodnym kwasem octowym.
Uwagi
- ↑ Najsilniejszymi z otrzymanych dotąd materiałów wybuchowych kruszących są oktanitrokuban i HNIW.
Przypisy
- ↑ a b c d StanisławS. Cudziło StanisławS. i inni, Wojskowe materiały wybuchowe, seria Metalurgia, nr 13, Częstochowa: Wydawnictwo Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej Politechniki Częstochowskiej, 2000, s. 83–84, ISBN 83-87745-50-2, OCLC 751171268 .
- ↑ Cyclotetramethylenetetranitramine, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine (ang.).
Linki zewnętrzne
