Po rozpadzie Związku Radzieckiego bardzo duża liczba radzieckich programów zbrojeniowych została przez Rosję anulowana, zachowano jednak najważniejsze, rozwojowe programy zbrojeniowe, które kontynuowano[2]. Jedną z trzech dziedzin w których kontynuowano prace badawcze i projektowe[3], był rozwój okrętów podwodnych[2]. Prowadzono w związku z tym prace konstrukcyjne nad okrętami trzeciej generacji w ramach projektów 949A (NATO: Oscar II SSGN), 971 (NATO: Akuła I/II SSN) oraz 877 (NATO: Kilo SS). W toku były także przygotowania do budowy co najmniej dwóch nowych okrętów - SSN Projekt 885K-560 "Siewierodwińsk" oraz SSBN projekt 955"Juri Dołgoruki". Podjęto również decyzję o budowie wszystkich przyszłych okrętów podwodnych z napędem nuklearnym w Północnym Zakładzie Budowy Maszyn Siewmasz w Siewierodwińsku, zachowując jednakże zdolności do budowy takich okrętów przez stocznie Komsomolsk na dalekim wschodzie o oraz Stocznię Admiralicji w Sankt Petersburgu.
Konstrukcja
Stępkę pod pierwszy okręt - uznawanego za ostatni rozwinięty radziecki projekt zimnej wojny - projektu 885 "Siewierodwińsk" położono 21 grudnia1993 roku w stoczni Siewmasz, jednakże z powodu trudności finansowych jego konstrukcję zatrzymano wkrótce po rozpoczęciu budowy. Został on zaprojektowany w petersburskim biurze projektowym Malachit. Zgodnie z projektem przenosić ma torpedy oraz pociski rakietowe wystrzeliwane z wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm. W celu zmieszczenia dziobowych sonarów wyrzutnie te miały podobno być nachylone pod kątem 10° względem osi okrętu[2]. W kadłubie okrętu, za kioskiem, znajduje się 8 silosów mieszczących po 4 przeciwokrętowe pociski manewrujące Oniks lub po 5 pocisków manewrujących rodziny Kalibr, co razem daje 32 Oniks lub 40 Kalibr przenoszonych na okręcie[4].
Konstrukcja Siewierodwińsk zawiera wielką sferyczną antenę sonaru dziobowego. Skonstruowaną po raz pierwszy we wczesnych latach sześćdziesiątych XX w. w Stanach Zjednoczonych antenę tego typu, w konstrukcji 885 zastosowano po raz pierwszy w radzieckich/rosyjskich jednostkach bojowych[2]. Kadłuby okrętów tego typu wykonywane są ze stali niskomagnetycznej.
Wyciszenie
Jednostki projekt 885 są bardzo dobrze wyciszone. Zastosowano w tym celu m.in. zaawansowane pokrycie wygłuszające i wyciszające kadłuba. Według opublikowanych ocen amerykańskiego wywiadu Marynarki, wyciszenie projektu 885 przewyższa ulepszone amerykańskie okręty SSN typu Improved Los Angeles (688i), w niektórych aspektach dorównując nawet okrętom SSN typu Seawolf[2]. Według tych samych ocen, projekt 885 ustępuje jednak najnowszym okrętom amerykańskim w zakresie tzw. prędkości taktycznej, rozumianej jako maksymalna prędkość zanurzonego okrętu, przy której jest on w stanie przez własne szumy wykryć szumy okrętu podwodnego przeciwnika[2]. Według popularnej prasy rosyjskiej natomiast, wyciszenie projektu 885 przewyższa wyciszenie amerykańskich jednostek typów Seawolf i Virginia.
Program 885
Wiosną 1997, wizytujący siedzibę biura Malachit, admirał Feliks Gromow zapowiedział rozpoczęcie programu nowego okrętu opartego na projekcie 885. W 2009 roku rozpoczęto budowę drugiej jednostki tego projektu ("Jasień-M"), której nadana zostanie nazwa "Kazań". Według zapowiedzi przedstawicieli stoczni druga jednostka zostanie zbudowana do 2015 roku i będzie jednostką znacznie zmodernizowaną. Wodowanie pierwszego okrętu, "Siewierodwińsk", odbyło się 15 czerwca 2010 roku.
Koszt budowy "Siewierodwińska" wyniósł 50 mld. rubli. Za taką sumę można wybudować 2 okręty projektu 955. Drugi okręt - Kazań - ma kosztować ponad 2 razy więcej - bo ok. 110 mld. rubli[5].
Okręty
„K-560 Siewierodwińsk” - projekt 885 - rozpoczęcie budowy 21 grudnia 1993, wodowanie 15 czerwca 2010, wejście do służby 30 grudnia 2013.
K-561 „Kazań” - projekt 885M - rozpoczęcie budowy 24 lipca 2009, wodowanie 31 marca 2017
K-573 „Nowosybirsk” - projekt 885M - rozpoczęcie budowy 26 lipca 2013[6]
K-571 „Krasnojarsk” - projekt 885M - rozpoczęcie budowy 27 lipca 2014
"Archangielsk"- projekt 885-M- rozpoczęcie budowy 19 marca 2015
"Perm" projekt 885-M- rozpoczęcie budowy 29 lipca 2016
Bibliografia
Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8. Brak numerów stron w książce
↑ abcdefNorman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8. Brak numerów stron w książce
↑1. Systemy kosmiczne, 2. Samoloty taktyczne 3. Okręty podwodne
.jpeg)