Ołeksandr Dołhopołow, Aegon Championships 2015
|
Państwo
|
Ukraina
|
Data i miejsce urodzenia
|
7 listopada 1988 Kijów
|
Wzrost
|
180 cm
|
Gra
|
praworęczny, oburęczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
2006
|
Zakończenie kariery
|
2021
|
Trener
|
Jack Reader
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
3
|
Najwyżej w rankingu
|
13 (16 stycznia 2012)
|
Australian Open
|
QF (2011)
|
Roland Garros
|
3R (2010, 2011)
|
Wimbledon
|
3R (2013, 2014)
|
US Open
|
4R (2011, 2017)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
1
|
Najwyżej w rankingu
|
42 (9 stycznia 2012)
|
Australian Open
|
2R (2011, 2014)
|
Roland Garros
|
2R (2010–2012)
|
Wimbledon
|
1R (2010, 2016)
|
US Open
|
1R (2010–2013, 2016)
|
|
Strona internetowa
|
Ołeksandr Dołhopołow (ukr.: Олександр Долгополов; ros.: Александр Долгополов, Aleksandr Dołgopołow, ur. 7 listopada 1988 w Kijowie) – ukraiński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.
Jego ojciec, który trenował Dołhopołowa do 2007 roku, był wcześniej trenerem ukraińskiego tenisisty Andrija Medwediewa.
Kariera tenisowa
Karierę tenisową rozpoczął w 2006 roku.
Największym sukcesem w karierze Ukraińca jest awans do ćwierćfinału wielkoszlemowego Australian Open z 2011 roku[1]. Po drodze wyeliminował m.in. w III rundzie Jo-Wilfrieda Tsongę, natomiast w IV rundzie rozstawionego z nr 4. Robina Söderlinga[2]. Spotkanie o półfinał imprezy przegrał z Andym Murrayem. Następnie w lutym Dołhopołow doszedł do finału w Costa do Sauipe na nawierzchni ziemnej. Mecz o tytuł przegrał z Nicolásem Almagro. W następnym miesiącu Dołhopołow wygrał turniej z cyklu rangi ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells w konkurencji gry podwójnej. Wspólnie z Xavierem Malisse pokonali w finale Szwajcarów Rogera Federera i Stanislasa Wawrinkę. Pod koniec lipca Ukrainiec odniósł zwycięstwo po raz pierwszy w turnieju rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, podczas rywalizacji w Umagu. W drodze po tytuł pokonał m.in. Juana Carlosa Ferrero, a w finale Marina Čilicia.
W styczniu 2012 roku, podczas imprezy w Brisbane, Dołhopołow osiągnął pierwszy w karierze finał na kortach twardych, w którym musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya. Drugi tytuł w singlu zdobył w sierpniu w Waszyngtonie, pokonując w finale Tommy’ego Haasa 6:7(7), 6:4, 6:1. Pod koniec października tenisista ukraiński doszedł do finału w Walencji, gdzie nie sprostał Davidowi Ferrerowi.
W lutym 2014 roku Dołhopołow awansował do finału w Rio de Janeiro, po wyeliminowaniu m.in. w półfinale Davida Ferrera. Spotkanie o tytuł przegrał z Rafaelem Nadalem.
W styczniu 2015 roku Ukrainiec doszedł do finału gry podwójnej w Brisbane wspólnie z Keim Nishikorim. Para przegrała mecz o tytuł z Jamiem Murrayem i Johnem Peersem.
W 2016 roku razem z Eliną Switoliną osiągnął finał rozgrywek o Puchar Hopmana.
Trzeci singlowy turniej tenisista ukraiński wygrał w lutym 2017 na kortach ziemnych w Buenos Aires, nie tracąc po drodze żadnego seta. W finale wyeliminował 7:6(4), 6:4 Keiego Nishikoriego. W lipcu Dołgopołow został finalistą zawodów w Båstad, gdzie w meczu ćwierćfinałowym obronił dwie piłki meczowe przeciwko Karenowi Chaczanowowi zwyciężając 7:6(5), 3:6, 7:6(2)[3]. Spotkanie o tytuł przegrał z Davidem Ferrerem. Na początku października Ukrainiec w Shenzhen zagrał w finale, doznając porażki z Davidem Goffinem.
W maju 2018 uległ Novakowi Đokoviciowi w I rundzie w Rzymie. Wkrótce doznał poważnej kontuzji prawego nadgarstka, wymagającej zabiegu chirurgicznego. Powrót do tenisa uniemożliwił kolejny uraz i ostatecznie wspomniana porażka w Rzymie okazała się ostatnim zawodowym występem Dołhopołowa. Na przełomie kwietnia i maja 2021 ogłosił zakończenie kariery sportowej[4].
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był 16 stycznia 2012 roku na 13. miejscu. Tydzień wcześniej osiągnął także 42. lokatę w rankingu deblistów.
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
ATP World Tour Finals
|
ATP World Tour Masters 1000
|
Igrzyska olimpijskie
|
ATP World Tour 500
|
ATP World Tour 250
|
Gra pojedyncza (3–6)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
12 lutego 2011
|
Costa do Sauipe
|
Ceglana
|
Nicolás Almagro
|
3:6, 6:7(3)
|
Zwycięzca
|
1.
|
31 lipca 2011
|
Umag
|
Ceglana
|
Marin Čilić
|
6:4, 3:6, 6:3
|
Finalista
|
2.
|
8 stycznia 2012
|
Brisbane
|
Twarda
|
Andy Murray
|
1:6, 3:6
|
Zwycięzca
|
2.
|
5 sierpnia 2012
|
Waszyngton
|
Twarda
|
Tommy Haas
|
6:7(7), 6:4, 6:1
|
Finalista
|
3.
|
27 października 2012
|
Walencja
|
Twarda (hala)
|
David Ferrer
|
1:6, 6:3, 4:6
|
Finalista
|
4.
|
23 lutego 2014
|
Rio de Janeiro
|
Ceglana
|
Rafael Nadal
|
3:6, 6:7(3)
|
Zwycięzca
|
3.
|
19 lutego 2017
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
Kei Nishikori
|
7:6(4), 6:4
|
Finalista
|
5.
|
23 lipca 2017
|
Båstad
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
4:6, 4:6
|
Finalista
|
6.
|
1 października 2017
|
Shenzhen
|
Twarda
|
David Goffin
|
4:6, 7:6(5), 3:6
|
Gra podwójna (1–1)
Przypisy
Bibliografia