Nampo Jōmyō (jap. 南浦紹明; lub Nanpo Shōmyō, 1235–1308) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, znany także jako Daiō Kokushi (大應國師).
Życiorys
Pochodził z prowincji Suruga (obecnie część prefektury Shizuoka) i był bratankiem Enni Ben’ena. Swój rozwój duchowy rozpoczął w lokalnej świątyni w pobliżu domu. W wieku 15 lat został mnichem. Gdy miał lat 18 przybył do Kamakury, gdzie w klasztorze Kenchō (建長寺) spotkał mistrza chan Lanxi Daolonga. Przez jakiś czas praktykował pod jego kierunkiem[1].
W roku 1259 udał się Chin, aby praktykować pod kierunkiem brata dharmicznego mistrza Lanxi - Xutanga Zhiyu (1185–1269), który nauczał wtedy w klasztorze na górze Xuetou w prowincji Zhejiang. Gdy mistrz przeniósł się do klasztoru Jingci a potem na górę Jing, która była wtedy wielkim centrum buddyzmu, Nampo wędrował razem z nim[2].
Latem 1265 roku doświadczył oświecenia i został spadkobiercą Dharmy mistrza Xutanga. Przed powrotem do Japonii mistrz podarował mu wiersz, w którym wyraził nadzieje jakie z nim wiązał:
- Pukać do drzwi i poszukiwać uważnie,
- Chodzić szerokimi ulicami i szukać bardziej
- Stary Xutang nauczał tak wyraźnie i jasno,
- I wielu jest wnuków w Dharmie na wschodnim morzu, którzy otrzymali [te nauki].
|
[2][3]
Po powrocie do Japonii Nampo spędził jeszcze kilka lat, praktykując u swojego poprzedniego nauczyciela, Lanxiego. Następnie udał się na wyspę Kiusiu, aby poprowadzić klasztor Kōtoku (興徳寺) w Fukuoce, a potem został opatem Sōfuku (崇福寺). W klasztorze tym spędził ponad trzydzieści lat. Chociaż nie dorównywał on wielkim kompleksom klasztornym Kioto i Kamakury, to był bardzo aktywny, zwłaszcza jako łącznik ruchu zen z Chinami. Przewinęło się przez niego wielu chińskich i japońskich mnichów. Również sam Nampo przyciągał wielu ludzi do klasztoru, który stał się jego miejscem oddania praktyce zen[2].
W 1304 roku na zaproszenie byłego cesarza Kameyamy (亀山天皇, pan. 1260–1274) Nampo przybył do Kioto i w następnym roku został opatem Manju-ji (萬壽寺), gdzie jego uczniem został Shūhō Myōchō (1282–1338). Były cesarz Go-Uda (後宇多天皇, pan. 1274–1287) wybudował dla niego klasztor Kagen, jednak na skutek sprzeciwu hierarchii tendai z góry Hiei, niezadowolonej ze stylu i nauk zen, Nampo nie mógł przejąć tej świątyni. Przeniósł się więc do Kamakury, gdzie szybko został opatem Shōkan-ji. W końcu został opatem Kenchō-ji.
Prowadził ten najbardziej szanowany klasztor zen w Japonii przez rok. Jak przepowiedział, zmarł 29 dnia 12 miesiąca 1308 roku. Przed śmiercią napisał wiersz:
- Karciłem wiatr i lżyłem deszcz,
- Nie znam Buddy i patriarchów;
- Moja jedna czynność zmieniła się w mrugnięcie okiem,
- Nawet szybciej niż błyskawica.
|
[3][4]
Otrzymał pośmiertny tytuł Enzū Daiō Kokushi (圓通大應國師), który zwykle jest skracany do Daiō Kokushi. Cesarz zażądał, aby jego prochy zostały złożone w świątyni Ryōshō-ji, wybudowanej specjalnie w tym celu. Ponieważ jednak jego uczeń Shūhō Myōchō został opatem założycielem klasztoru Daitoku grób Nampo i główny ośrodek jego kultu znajdują się w Daitoku[4].
Uwagi
W tym okresie – XIII wiek – okazało się, że Japończycy nie tylko są już w pełni przygotowani do przyjęcia zen, ale także są zdecydowani na jego praktykowanie. Nampo zajmuje unikatową pozycję w tradycji szkoły rinzai. Cieszył się szacunkiem swoich współczesnych, ale z dzisiejszej perspektywy jest właściwie patriarchą szkoły rinzai. Jeszcze przed końcem okresu Kamakury wprowadzenie zen do Japonii okazało się całkowitym sukcesem.
Do Japonii dokonano 24 wczesnych transmisji chan/zen z Chin. Do dziś przetrwała w Japonii tylko jedna linia przekazu rinzai – właśnie ta od Nampo Jōmyō. Linia przekazu wytyczona przez jego ucznia Daitō Kokushi (大燈國師) (Shūhō Myōchō) i ucznia Shūhō, Kanzana Egena (關山慧玄) (1277–1360), nosiła nazwę "ōtōkan"[a].
Jego nauki zostały zapisane w następujących pracach:
- Kōtoku-ji goroku
- Sōfuku-ji goroku
- Enzū Daiō kokushi goroku
- Manju-ji goroku
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.
Uwagi
- ↑ "Ō" pochodziło z Daiō, "tō" z Daitō, a "kan" od Kanzana
Przypisy
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 38
- ↑ a b c Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 39
- ↑ a b Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 86
- ↑ a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 40
Bibliografia
- Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
