Manju-ji

Manju-ji
万寿寺
万寿禅寺 Manju-zendera
Ilustracja
Główne wejście do świątyni
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Kioto

Rodzaj klasztoru

klasztor buddyjski

Właściciel

rinzai

Prowincja

Prefektura Kioto

Typ zakonu

męski

Materiał budowlany

drewno, cegła, kamień

Data budowy

II poł. XIII wieku

Położenie na mapie Kioto
Mapa konturowa Kioto, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Manju-ji万寿寺”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Manju-ji万寿寺”
Położenie na mapie prefektury Kioto
Mapa konturowa prefektury Kioto, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Manju-ji万寿寺”
Ziemia34°58′52″N 135°46′16″E/34,981172 135,771147
Multimedia w Wikimedia Commons

Manju-ji (jap. 万寿寺) – klasztor szkoły zen rinzai w Kioto w Japonii.

Historia klasztoru

Klasztor powstał w drugiej połowie XIII wieku w rejonie Higashiyamy w Kioto.

Na początku XIV wieku opatem klasztoru był Kōhō Kennichi (1241–1316) i w 1303 roku spotkał się tu ze swoim uczniem Musō Sosekim (1275–1351). W tym samym okresie do tego klasztoru przybył Shūhō Myōchō, który pod kierunkiem Kōhō rozpoczął swoją monastyczną karierę[1].

W 1305 roku na zaproszenie cesarza Kameyamy przybył do Kioto Nampo Jōmyō (1235–1308) i został opatem Manju-ji. Z tego okresu pochodzi jego zbiór tekstów Manju-ji goroku. Tutaj jego uczniem był Shūhō Myōchō (1282–1338)[2].

Klasztor ten był z reguły liczony jako jissetsu (dziesięć świątyń), ale np. w ostatnim zestawieniu dokonanym w 1386 roku za panowania sioguna Yoshimitsu Ashikagi (1358–1408) znalazł się wśród pięciu klasztorów gozan w Kioto na piątym miejscu, jednak nigdy nie był tak ważny jak inne klasztory z tej listy[a][3].

W klasztorze znajduje się wielki posąg buddy Amidy oraz kolekcja sztuki związanej z buddyzmem ezoterycznym.

Obecnie ten mały klasztor jest filią Tōfuku-ji.

Adres klasztoru

  • Kyōto-fu, Kyōto-shi, Higashiyama-ku, Honmachi 15-chōme, 786 萬寿寺

Uwagi

  1. ↑ Czyli: Tenryū-ji, Shōkoku-ji, Kennin-ji i Tōfuku-ji.

Przypisy

  1. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 186.
  2. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 40.
  3. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 151.

Bibliografia

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.