Muzeum Historyczne utworzono w 1948 roku. Trzy lata później włączono je do Muzeum Śląskiego. Ponownie usamodzielniło się w 1971 r. pod nazwą Muzeum Historycznego we Wrocławiu. Jego siedzibą zostały wrocławski ratusz i Sukiennice. Zawierało ono w swoich zbiorach przedmioty powiązane z historią Wrocławia i Dolnego Śląska, w tym wyroby rzemieślnicze i pamiątki patriotyczne. W 2000 r. podjęto decyzję o przeniesieniu placówki do obecnej siedziby w Pałacu Królewskim (Spätgenów)[1].
Pałac Królewski, ogródPałac Królewski, wnętrza
Siedziba
Zabytkowy gmach muzeum- Pałac Królewski (dawniej Spätgenów) mieści się w ścisłym centrum miasta, przy ul. Kazimierza Wielkiego 35. Budynek datuje się na 1719 r., kiedy to baron Heinrich Gottfried Spaetgen (1680-1750) nabył niewielką rezydencję z ogrodem[1]. Autorstwo najstarszej części pałacu wybudowanej w stylu wiedeńskiego baroku przypisuje się Johannowi Bernhardowi Fischer von Erlach słynnemu austriackiemu architektowi i rzeźbiarzowi z okresu baroku. Niektórzy badacze przypisują autorstwo również innemu wiedeńskiemu architektowi- Johannowi Lucasowi von Hildebrandt. Pałac utrzymany w stylu klasycyzującego baroku reprezentuje typ entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem). Dla zwiedzających dostępny jest barokowy ogród umiejscowiony na tyłach pałacu.
„1000 lat Wrocławia”
Muzeum prezentuje wystawę stałą „1000 lat Wrocławia”, prowadzącą zwiedzającego poprzez tysiąclecie istnienia Wrocławia- od momentu założenia biskupstwa we Wrocławiu do czasów współczesnych[2]. Wystawa prezentuje ponad 3000 eksponatów, wśród których znajdują się ważne dla miasta dokumenty, narzędzia czy ozdoby, jakimi posługiwali się wrocławianie, a także obrazy i rzeźby[3]. Na wystawie można podziwiać także wnętrza, które zostały wyposażone w oryginalne przedmioty z minionych epok- meble, lustra, obrazy czy rzeźby nawiązujące do dawnych wieków[4].
Jednym z cenniejszych zabytków muzeum jest oryginalne barokowe wnętrze tzw. Pokój Beyersdorfów, który został przeniesiony z mieszczańskiej kamienicy Adriana Bögela znajdującej się przy pl. Solnym na wystawę w Pałacu Królewskim. Pokój znany jest z największej na Śląsku kolekcji ceramicznych kafli w typie fajansów z Delftu, odznaczających się zachwycającą niebieską kolorystyką. Wnętrze dopełnia wyjątkowa kolekcja porcelany ze słynnych manufaktur.
Oprócz cennych przedmiotów opowiadających o przemianach i burzliwych momentach w historii Wrocławia, wystawa prezentuje również sylwetki postaci związanych z Wrocławiem na różnych etapach jego dziejów[3].
Wystawa mieści się w korpusie głównym i skrzydle wschodnim pałacu królewskiego, natomiast skrzydło zachodnie zostało przeznaczone na Galerię Wrocławskiej Sztuki XIX i XX wieku, gdzie można podziwiać wybitne malarstwo pejzażowe śląskich artystów.
Dzięki pomocy z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w roku 2008 zakończono siedmioletni remont i 19 kwietnia 2009 r. nastąpiło uroczyste otwarcie. Obecna siedziba muzeum, w czasie remontu przeszła modernizację pomieszczeń. Poszerzono klatki schodowe, zainstalowano windy, wymieniono stropy, okna i drzwi. Muzeum wyposażone jest też w system audiowizualny, umożliwiający odwiedzającym pogłębiony odbiór wystaw.
Przypisy
↑ abpokonkursowa_27_edycja [online], www.muzeum.miejskie.wroclaw.pl [dostęp 2019-09-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-09].
↑M.M.ŁagiewskiM.M. (red.), H.H.OkólskaH.H. (red.), P.P.OszczanowskiP.P. (red.), 1000 lat Wrocławia – przewodnik po wystawie, 2009. Brak numerów stron w książce
↑ŁagiewskiŁ.M.ŁagiewskiŁ. (red.), OkólskaO.H.OkólskaO. (red.), OszczanowskiO.P.OszczanowskiO. (red.), 1000 lat Wrocławia – przewodnik po wystawie, 2009. Brak numerów stron w książce
