Był członkiem Ruchu na rzecz Wolności Iranu kierowanego przez Mehdiego Bazargana. W 1963 porzucił pracę w USA, by włączyć się w organizację partyzantki, która miałaby następnie obalić rządy szacha Mohammada Rezy Pahlawiego. W 1970 na zaproszenie przywódcy libańskich szyitów Musy as-Sadra wyjechał do Libanu i stanął na czele szkoły technicznej, w której w rzeczywistości prowadzono kursy polityczne, ideologiczne i wojskowe dla szyickiej młodzieży. Czamran nawiązał również współpracę z Organizacją Wyzwolenia Palestyny. Wspólnie z as-Sadrem tworzył organizację partyzancką Amal i razem z nią brał udział w wojnie domowej w Libanie[1].
Po sukcesie irańskiej rewolucji islamskiej Czamran przybył do Teheranu i wszedł do rządu Mehdiego Bazargana jako wiceminister ds. rewolucyjnych[1]. Następnie został ministrem obrony[3] i deputowanym do pierwszego porewolucyjnego parlamentu[1]. Opowiadał się za dalszym wspieraniem szyickich partyzantów w Libanie przez Iran, czemu sprzeciwiała się część doradców przywódcy rewolucji ajatollahaRuhollaha Chomejniego[3].
↑ abcM. Axworthy: Revolutionary Iran. A History of the Islamic Republic. London: Penguin Books, 2014, s. 222. ISBN 978-0-14-104623-5.
↑Andrusiewicz K., Korpus Strażników Rewolucji w systemie politycznym i polityce bezpieczeństwa Republiki Iranu, „Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego”, nr 7 (2013), s. 364.
