PROFILPELAJAR.COM

Monika Płatek
	; Monika Płatek (2019)
Państwo działania	Polska
Data urodzenia	3 maja 1953
	Doktor habilitowany nauk prawnych
	Specjalność: kryminologia, prawo karne wykonawcze
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1982 – prawo ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	2008 – prawo ; Uniwersytet Warszawski
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Wydział	Prawa i Administracji
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Monika Stanisława Płatek (ur. 3 maja 1953) – polska prawniczka i nauczycielka akademicka, doktor habilitowana nauk prawnych, profesor uczelni na Uniwersytecie Warszawskim; feministka.

Życiorys

W 1976 ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Tamże uzyskiwała kolejne stopnie naukowe: w 1982 w oparciu o rozprawę pt. Przyczyny niepowodzenia okresu próby przy warunkowym przedterminowym zwolnieniu stopień doktora nauk prawnych ze specjalnością w zakresie kryminologii i prawa karnego wykonawczego, a w 2008 na podstawie dorobku naukowego i pracy pt. Systemy penitencjarne państw skandynawskich na tle polityki kryminalnej, karnej i penitencjarnej stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w tej samej specjalności; ponadto w 1978, po ukończeniu aplikacji przy Sądzie Wojewódzkim w Warszawie, zdała egzamin sędziowski.

W 1976 została zatrudniona w Zakładzie Kryminologii w Instytucie Prawa Karnego na Wydziale Prawa i Administracji UW^[1]. W 2008 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego UW (od 2019 profesora uczelni). W latach 1997–2000 pełniła funkcję zastępczyni dyrektora Instytutu Prawa Karnego.

Odbywała staże naukowe i studia postdoktoranckie, m.in. na Uniwersytecie w Oslo (1984), jako profesor wizytujący wykładała na uczelniach w Danii, Litwie i Stanach Zjednoczonych. Otrzymywała stypendia naukowe: Max-Planck-Institut für Ausländisches und Internationales Strafrecht (1992), Programu Fulbrighta (1992–1993), Maison des sciences de l’homme (1995), Jean-Monnet (1997).

Jej działalność naukowa i społeczno-polityczna koncentruje się na takich dziedzinach jak prawo karne wykonawcze, prawa człowieka, w tym prawa kobiet, penitencjarystyka, kryminologia, wiktymologia, penologia, psychologia społeczna, gender studies, mediacja, sprawiedliwość naprawcza i socjologia prawa.

Jest założycielką (1994) i długoletnią prezeską Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Prawnej. Zasiadła także w radzie programowej fundacji Panoptykon^[2]. Była pełnomocniczką rzecznika praw obywatelskich do spraw praw ofiar przestępstw (2002–2006), a także ekspertką ds. prawnych komisji sejmowych, Open Society Institute i Rady Europy.

W 2015 kandydowała do Senatu z ramienia Zjednoczonej Lewicy, zajmując 4. miejsce spośród 6 kandydatów w okręgu^[3]. W 2017 została członkinią rady programowej Archiwum im. Wiktora Osiatyńskiego^[4]. W 2019 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z listy partii Wiosna Roberta Biedronia, nie uzyskując mandatu^[5].

Od czerwca do listopada 2020 prowadziła autorską audycję na antenie rozgłośni Halo.Radio^[6]^[7].

Życie prywatne

Jej przyrodni brat Jerzy urodził się w KL Auschwitz^[8], gdzie jej matka Maria Wiśniewska trafiła po powstaniu warszawskim.

Zamężna z Krzysztofem Pawłowskim^[9]^[10], filozofem, autorem książek popularnonaukowych, pracownikiem naukowym i działaczem społecznym. Mają dwie córki: Marię i Natalię^[11].

Odznaczenia

W 2012, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[12].

Inne wyróżnienia i nagrody

Złoty Telefon – Honorowa Odznaka Niebieskiej Linii za przeciwdziałanie przemocy w rodzinie (2003)
Złote Odznaczenie za pracę na rzecz reform penitencjarnych przyznane przez Służbę Więzienną (2001)
Odznaczenie za zasługi w dziele reform przyznane przez Litewską Służbę Penitencjarną (1998)
Nagroda rektora UW za osiągnięcia naukowe (1983, 1996, 2004, 2006)
Nagroda Dziekana Wydziału Prawa UW za osiągnięcia dydaktyczne (1990)

Wybrane publikacje

Polskojęzyczne

Karnoprawne modele przeciwdziałania przemocy, w: Archiwum Kryminologii, Tom XXIX–XXX, PAN, Warszawa 2009, s. 601–616.
Granice racjonalnej polityki karnej i penitencjarnej, w: Prawo, a polityka, Liber, Warszawa 2007, s. 323–350.
Systemy Penitencjarne Państw Skandynawskich, WPiA UW, Warszawa 2007.
Rzecz o bezpieczeństwie kobiet w prawie karnym, w: Czarna księga kobiet, red C. Osckrent, WAB, Warszawa, 2007, s. 641–654.
Miejsce kobiety w prawie w ujęciu historycznym, w: Wizerunki kobiet i mężczyzn w kulturze, red. E. Durys, E. Ostrowska, Rabid, Kraków 2005, s. 421–435.

Obcojęzyczne

Partial justice. On collateral consequences of imprisonment, w: Ikke kun straf … Festskrift til Vagn Greve, red. T. Elholm & al., Jurist- og Økonomforbundets Forlag, Kopenhaga 2008, s. 519–530.
Socio-Legal Aspects of Child Abuse Prevention, w: Creative Child Advocacy. Global Perspectives, red. V. Kumari, S. Brookes, Sage, Nowe Delhi 2004, s. 247–285.
On the margin of Life: Women’s Imprisonment in Poland, w: Harsh Punishment. International Experiences of Women’s Imprisonment, red. S. Cook, S. Davies, Northeastern University Press, Boston 2000, s. 160–172.
Virgins, Housewifes and ladies of the night: The situation of women in Poland, w: Europe in transition: past trends and future perspective, red. M. Płatek, K. Bajończyk, B. Błońska, PSEP, Warszawa 1999, s. 93–113.
Penal Practice and Social Theory in Poland Before and After the Events of 1989, w: Comparing Prison Systems. Towards Comparative and International Penology, red. R.P. Weiss & N. South, Gordon and Breach Publishers, Amsteldijk 1998, s. 263–289.