W czasie II wojny światowej służył we Francji w 1 Dywizji GrenadierówPSZ. Po upadku Francji w 1940 r. dostał się do niewoli i był więźniem obozu Frontstalag 140 Belfort, z którego uciekł i dostał się w lipcu 1942 do Wielkiej Brytanii. Tam został wcielony do 1 Dywizji Pancernej i razem z nią walczył na kontynencie europejskim.
W 1949 został adiunktem w Zakładzie Antropogeografii Uniwersytetu Warszawskiego. Tam też się doktoryzował (1950) na podstawie rozprawy Środowisko geograficzne a rozwój społeczny. Po uzyskaniu doktoratu został zastępcą profesora w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH), następnie Kierownikiem Katedry Geografii Ekonomicznej, a przez pewien czas był także prorektorem tej uczelni. W 1951 przeszedł do Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu, gdzie był kierownikiem Katedry Geografii Ekonomicznej, a później do 1954 rektorem tej uczelni. W 1954 już jako docent powraca do SGPiS. W 1960 został profesorem nadzwyczajnym, a w 1968 profesorem zwyczajnym. Był również wykładowcą w Szkole Partyjnej i czynnym członkiem Koła Geografów-Marksistów. Od 1970 pracował dla Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, gdzie był kierownikiem Pracowni Ameryki Łacińskiej w Zakładzie Krajów Rozwijających się[1].
Opublikował ponad 180 pozycji, w tym 10 książek i podręczników akademickich oraz 50 rozpraw i artykułów naukowych[1].
W latach 1958–1968 był redaktorem działu recenzji książek geograficznych i podróżniczych w czasopiśmie „Nowe Książki”[1].
